Εντάξει, ο Παναιτωλικός έχασε απ’ τον Ολυμπιακό στο Αγρίνιο. Σιγά το… πρόβλημα! Δεν είναι κάτι που θα έλεγες ότι αποτελεί «είδηση». Ούτε θα «κοστίσει» τόσο πολύ στην ψυχολογία της ομάδας.
Εκείνο που «ενόχλησε» στον αγώνα του περασμένου Σαββάτου είναι πως η ομάδα του Αγρινίου δεν απείλησε (σχεδόν) καθόλου τους Πειραιώτες. Και μπορεί ο Αναστασίου να υπεραμύνθηκε της προσπάθειας στη συνέντευξη Τύπου (λέγοντας ότι «στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι οι βαθμοί»), ωστόσο δε μπορείς να ελπίζεις σε πολλά αποτελέσματα που θα φέρουν βαθμούς αν η ομάδα δεν δημιουργεί φάσεις.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούργιο για τον Τίτορμο. Είναι πασιφανές ότι σε όλα τα παιχνίδια φέτος αντιμετωπίζει πρόβλημα δημιουργίας φάσεων. Ακόμα και στον αγώνα Κυπέλλου με την Καλαμάτα -της δεύτερης κατηγορίας- φάνηκε αυτό. Η μεσοεπιθετική του εικόνα ήταν αυτό που λέμε λαϊκά «ο Παναιτωλικός δεν θα πετύχαινε γκολ ούτε… μεθαύριο» αν δεν ήταν οι γκολάρες του Φλόρες.
Ο Αναστασίου θα έπρεπε να προβληματίζεται με το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η ομάδα του ΔΕΝ δημιουργεί πολλές επικίνδυνες φάσεις στους αντιπάλους. Αν σταθεί στους βαθμούς που ήδη έχει μαζέψει και δεν δουλέψει περαιτέρω τη μεσοεπιθετική λειτουργία της ομάδας, τότε μάλλον είναι θέμα χρόνου για τους Αγρινιώτες να σταματήσουν να σκοράρουν. Βάσει στατιστικών, μέχρι στιγμής ο Παναιτωλικός έχει 60 τελικές προσπάθειες σε 9 αγώνες, δηλαδή 6,7 ανά παιχνίδι. Ούτε 10 τελικές δηλαδή! Βέβαια σκοράρει αρκετά συχνά (1 γκολ ανά 5 τελικές) και αυτό τον σώζει μέχρι στιγμής. Η αποτελεσματικότητα, όμως, ΔΕΝ είναι δεδομένη, ούτε λοιπόν και οι βαθμοί που επικαλέστηκε ο Αναστασίου στη συνέντευξη Τύπου. Η αποτελεσματικότητα είναι ένα «περίεργο» και ψυχολογικό αγωνιστικό στοιχείο, που τις περισσότερες φορές είναι προσωρινό…
Από την άλλη, δε γίνεται να φοβάσαι τόσο πολύ τους «μεγάλους» σε σεζόν που δεν σπέρνουν τον… τρόμο. Ο Παναιτωλικός έχασε στην Τούμπα από έναν κακό ΠΑΟΚ στην πρεμιέρα, γιατί φοβήθηκε το ματς. Κάπως έτσι έχασε και απ’ τον Ολυμπιακό (και την ΑΕΚ) στο Αγρίνιο. Δεν διεκδίκησε ποτέ την ισοφάριση, παρ’ ότι και οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν αυτοί που συνηθίζουν να είναι. Και είναι κρίμα, διότι σπανίως ο Ολυμπιακός είναι τόσο μέτριος (έως κακός). Σπανίως θα υπάρξουν ευκαιρίες σαν αυτή για «μεγάλα» αποτελέσματα. Αυτού του είδους τις συγκυρίες πρέπει να τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο ο Παναιτωλικός και όχι να παίζει με τη φιλοσοφία «Ολυμπιακός είναι – κι αν χάσουμε δεν έγινε κάτι»…
Για να μην αδικούμε την προσπάθεια που έγινε το Σάββατο ή που έχει γίνει γενικώς μέχρι σήμερα, η «πιο σωστή κριτική» για το μεσοεπιθετικό πλάνο του Συλλόγου θα γίνει μετά τα παιχνίδια με ομάδες τύπου Ιωνικός – Λαμία – Λεβαδειακός. Σε αγώνες, δηλαδή, όπου ο Παναιτωλικός θα κληθεί ν’ ανοίξει «κλειστές» άμυνες, για να πάρει… «βαθμούς που μετρούν στο τέλος της ημέρας».
