Θυμάμαι τη χρονιά που ανέβηκε ο Παναιτωλικός στη μεγάλη κατηγορία ξανά ύστερα από 34 ολόκληρα χρόνια, τη δίψα του κόσμου να δει την ομάδα του στις κορυφαίες ελληνικές. Να τη δει να βρίσκεται εκεί που της αξίζει, στην «αφρόκρεμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θυμάμαι μεσήλικες να δακρύζουν από συγκίνηση και να ζουν το δικό τους «παραμύθι». Θυμάμαι τον ενθουσιασμό των νέων παιδιών και τις εκδηλώσεις τους. Παιδιών που προτιμούσαν να υποστηρίζουν την ομάδα του τόπου τους και να νοιώθουν περήφανοι γι’ αυτή και όχι για άλλες που στο κάτω κάτω δεν είχαν λόγους να είναι ιδιαίτερα δεμένοι μαζί τους συναισθηματικά. Θυμάμαι λίγο νωρίτερα την λαοπλημμύρα στη Νέα Σμύρνη, το κυανοκίτρινο αυτό «ποτάμι» που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, ωθώντας τα «καναρίνια» στην επιτυχία- αφετηρία για να ανέβουν ψηλά.
Η αλήθεια είναι ότι από τότε πέρασε διψήφιος αριθμός ετών και αυτός ο ενθουσιασμός και η ζέση αμβλύνθηκε σε κάποιο βαθμό. Έγιναν πολλά και στο πέρασμα του χρόνου η παρουσία και οι εκδηλώσεις του κόσμου μειώθηκαν σε ένα βαθμό. Βέβαια σε αυτό συνέβαλαν κι άλλοι γενικότεροι παράγοντες όπως η οικονομική κρίση, η πανδημία κλπ. Όμως εκείνο που παρέμεινε αμείωτο είναι η αγάπη και το δέσιμο του κόσμου με την ομάδα. Την ομάδα που ο κάθε Αγρινιώτης και Αιτωλοακαρνάνας φίλαθλος την έχει στην καρδιά του, θεωρεί ότι είναι κομμάτι της ταυτότητάς του, κομμάτι της ιστορίας αλλά και της προοπτικής αυτού του τόπου. Την ομάδα που αποτελεί σημείο αναφοράς για οποιονδήποτε κατάγεται από αυτή τη γωνιά της Ελλάδας και βρίσκεται οπουδήποτε στη χώρα αλλά και στο εξωτερικό.
Αναμφίβολα όλο αυτό το διάστημα έγιναν και λάθη από όλες τις πλευρές, λάθη που έφεραν «τριβές» και γκρίνια. Λάθη που όμως σε τελική ανάλυση αντί να αποτελούν παράγοντα διχασμού, μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα προβληματισμού, αυτογνωσίας και διάθεσης αποφυγής τους στο μέλλον, για ΟΛΟΥΣ. Στο κάτω κάτω προτεραιότητα και σημασία έχει το καλό της κοινής συνισταμένης που λέγεται Παναιτωλικός και το καλό του Παναιτωλικού επιτάσσει συσπείρωση και όχι διχόνοια.
Τι μπορεί να φοβίσει τον Παναιτωλικό αν έχει στο πλευρό του, στην κερκίδα και όπου αυτό είναι απαραίτητο, τον τεράστιο λαό του; Αν οι κερκίδες στο «κλουβί» πάλλονται από παλμό στα παιχνίδια της ομάδας και οι ποδοσφαιριστές εξαιτίας αυτού «βγάζουν φτερά» στα πόδια; Αν ο εκάστοτε αντίπαλος μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο ξέρει ότι αντιμετωπίζει έναν δυνατό αντίπαλο σε όλα τα επίπεδα, έναν αντίπαλο που δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαίος; Τι μπορεί να φοβίσει τον Παναιτωλικό όταν οποιοσδήποτε θέλει να του κάνει κακό, να του βάλει «τρικλοποδιές» να τον διαβάλει και να τον κυνηγήσει με οποιονδήποτε τρόπο, ξέρει ότι θα βρει απέναντί του την αντίδραση χιλιάδων ανθρώπων, φορέων, μιας ολόκληρης κοινωνίας που θα τον υπερασπιστεί;
Αυτή τη στιγμή ο Παναιτωλικός έχει το προνόμιο να διαθέτει δύο πολύ συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες επαρχιακές και όχι μόνο ομάδες. Το ένα είναι ότι έχει έναν ιδιοκτήτη που θα τον ήθελαν πολλοί στη δική τους ομάδα, που ως Αγρινιώτης και Αιτωλοακαρνάνας έχει όραμα για την ομάδα του τόπου του, που ως οικονομικό μέγεθος μπορεί να εγγυηθεί την αυτονομία του και την αποφυγή εξαρτήσεων από διάφορα κέντρα που φέρνουν «παρενέργειες», που αρέσκεται στο τίμιο και το καθαρό. Το άλλο ότι διαθέτει έναν τεράστιο λαό, έναν κόσμο που τον αγαπά και τον νοιάζεται και που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποτελέσει τον «δωδέκατο παίκτη», τον μοχλό που μπορεί και δύναται να τον ωθήσει προς τα εμπρός, τον παράγοντα που αποτελεί σε κάθε περίπτωση πολλαπλασιαστή ισχύος, μοχλό πίεσης και αρωγό στην προσπάθεια για κατάκτηση νέων στόχων και κορυφών.
Είναι μοναδικό προνόμιο αυτό και είναι λίγες έως ελάχιστες οι ομάδες που μπορούν να το έχουν. Συνεπώς αν υπάρχει συσπείρωση και προτάσσεται πάνω από οτιδήποτε άλλο το καλό του Παναιτωλικού, το όφελος για την ομάδα θα είναι τεράστιο και ο δρόμος της δεν γίνεται να μην είναι ανοδικός. Όπως δήλωσε στην πρόσφατη συνέντευξή του στον «Αχελώο» ο Φώτης Κωστούλας «Το Αγρίνιο και η Αιτωλοακαρνανία όταν θέλει μπορεί να ενωθεί για να πετύχει κάτι» και είναι αλήθεια αυτό αποδεδειγμένη. Ο κόσμος μπορεί να «απογειώσει» τον Παναιτωλικό και ίσως έφτασε η στιγμή που πρέπει να το κάνει.
