Ο Παναιτωλικός με την φετινή του πορεία στο πρωτάθλημα είχε δύο όψεις και η αίσθηση που άφησε στο φινάλε με την απογοητευτική του παρουσία στα play out, δυστυχώς δεν ήταν καθόλου καλή και ακύρωσε ό,τι θετικό κατάφερε στη διάρκεια της σεζόν.
Ο πρώτος γύρος, παρά την αμυντικογενή αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας, δημιούργησε προσδοκίες με την αποτελεσματικότητα που επέδειξε (ελάχιστες τελικές αλλά θετικά αποτελέσματα αφού έβρισκε το γκολ), όμως από εκεί και πέρα άρχισε μία αποδόμηση (χωρίς προφανή λόγο και αιτία) που στοίχισε στη συνέχεια και ακύρωσε στην πράξη ό,τι καλό είχε χτιστεί.
Η αποχώρηση παικτών που πρόσφεραν πολλά αγωνιστικά και αποτελούσαν «θεμελιώδους λίθους» στο αγωνιστικό πλάνο που υπήρχε, αποδυνάμωσε σταδιακά το σύνολο και αυτό σε συνάρτηση με τραυματισμούς που είχαν ως συνέπεια την απουσία και άλλων και την έλλειψη αγωνιστικής σταθερότητας, οδήγησαν στην αποτυχία διεκδίκησης στόχων όπως η πορεία στον θεσμό του κυπέλλου ή στην διεκδίκηση εισόδου στην εξάδα. Στόχων που θα συντηρούσαν το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και την διάθεση για διάκριση των ποδοσφαιριστών και την «αδρεναλίνη» τους στα ύψη.
Άλλωστε και το θέαμα που παρουσίασε ο Παναιτωλικός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που θα τραβούσε τον κόσμο κοντά στην ομάδα. Βέβαια παρόλα αυτά είχε μεγάλη μερίδα του κόσμου στο πλευρό του, που τον στήριξε και τον κατέταξε στις ομάδες που βρίσκονται ακριβώς κάτω από τις λεγόμενες μεγάλες στο σύνολο των εισιτηρίων που κόπηκαν στο πρωτάθλημα και πίσω μόνο από τον ΟΦΗ και τον Βόλο από τις υπόλοιπες, με τον δεύτερο να εκτοξεύεται σε αυτόν τον τομέα όχι με δικούς του φιλάθλους αλλά με φιλοξενούμενους οπαδούς.
Η απογοητευτική έως ντροπιαστική παρουσία και βαθμολογική συγκομιδή του Παναιτωλικού στα play out (μόλις ένα βαθμό), ήρθε ως «χαριστική βολή» στην υπομονή και την ανοχή του κόσμου του, αλλά και στην εικόνα και την αποδοχή του στη συνείδηση όλης της φίλαθλης κοινότητας και τη θέση του στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας.
Ευθύνες υπάρχουν σαφέστατα διοικητικές, που έχουν να κάνουν με την αποδυνάμωση του έμψυχου υλικού στη διάρκεια του πρωταθλήματος, αλλά και με το σήριαλ όπως εξελίχτηκε της μεταβίβασης της ιδιοκτησίας με το διαφαινόμενο άδοξο τέλος, που πολύ επηρέασε τελικά και στο αγωνιστικό κομμάτι και πολύ περισσότερο στον τομέα των εντυπώσεων σε Πανελλαδικό επίπεδο όπου έχει γίνει μεγάλη ζημιά.
Ευθύνες υπάρχουν σαφώς και στον τομέα της διαχείρισης σε προπονητικό – τεχνικό επίπεδο, όπου παρά τα όποια ελαφρυντικά προκύπτουν από τις ευθύνες των άλλων για την κατάσταση της ομάδας, σε μόνιμη βάση υπήρχε μία μετατόπιση ευθυνών για τα ατυχή αποτελέσματα και την άσχημη πορεία στους ποδοσφαιριστές και καμία αποδοχή για το μερίδιο ευθύνης που προφανώς είχε η τεχνική ηγεσία.
Πλέον αυτό που απασχολεί σε έντονο βαθμό όσους αγαπούν και ενδιαφέρονται γι’ αυτή την ομάδα, είναι η επόμενη μέρα και το αν θα αλλάξει η εικόνα και η πορεία του Παναιτωλικού προς το καλύτερο, χωρίς να υπάρχουν επαναλήψεις των λαθών και των αστοχιών του παρελθόντος. Αυτό είναι το μεγάλο ερωτηματικό αλλά και το ζητούμενο και μένει να απαντηθεί στην πράξη από αυτούς που έχουν τις αρμοδιότητες για το συγκεκριμένο.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου και να καταφέρει ο Παναιτωλικός να διατηρηθεί αγωνιστικά σε υψηλό επίπεδο, χρειάζεται όραμα και στόχους που να το επιτρέψουν αυτό. Με διαχείριση του τύπου άντε να παραμείνουμε στην κατηγορία, «κουτσά – στραβά», να μη διατηρείται ένας αξιόλογος κορμός ποδοσφαιριστών στο δυναμικό του και να φεύγουν για ποσά που δεν είναι απαγορευτικά να δαπανηθούν για να παραμείνουν, είναι απίθανο να υπάρξει εξελικτική προς τα εμπρός πορεία.
Όταν αυτοί που απαρτίζουν το έμψυχο υλικό, αλλά και έχουν την τεχνική ευθύνη, δεν αναγνωρίζουν το ειδικό βάρος, την προοπτική και την σημασία που έχει για αυτή την περιοχή και αυτόν τον κόσμο ο Παναιτωλικός, τότε υπάρχει θέμα. Αν θεωρούν επιτυχία το ότι η ομάδα απλά παραμένει στην κατηγορία, σαφώς και δεν μπορούν να τη βοηθήσουν να πάει πιο ψηλά. Φυσικά αυτό ισχύει και για τους έχοντες την διοικητική ευθύνη, οι οποίοι χαράζουν και τους στόχους και καθορίζουν το πως αυτοί οι στόχοι (όταν υπάρχουν) θα στηριχθούν.
Ο Παναιτωλικός χρειάζεται όραμα και στόχους που να αγγίζουν τον κόσμο και να του δίνουν προοπτική για να πάει μπροστά. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα και μάλλον φθίνουσα πορεία είναι το πιθανότερο πως θα ακολουθεί. Δυστυχώς αυτό είναι νομοτελειακό, αποτελεί κανόνα στη ζωή, ισχύει σε όλους του τομείς και δεν αλλάζει.
