Ο Παναιτωλικός παρά την πολύ καλή αγωνιστική του παρουσία και τις ευκαιρίες που δημιούργησε, δεν βρήκε το γκολ στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με τον Άρη και ηττήθηκε, όμως μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει από την αναμέτρηση αυτή.
Αναφορικά με την πρόκριση στον τελικό, υπάρχει ένα ακόμη παιχνίδι στο γήπεδο του Άρη, όπου θα δώσει μία ακόμη «μάχη» για να τη διεκδικήσει. Εξαιρετικά δύσκολο να τα καταφέρει, ναι, αλλά όχι και ακατόρθωτο, αν παρουσιαστεί στον αγωνιστικό χώρο με το μαχητικό πνεύμα που είχε στον πρώτο ημιτελικό και την προσήλωση στην επίτευξη του στόχου. Όπως και να ‘χει όμως, έγραψε ήδη ιστορία με την πρόκριση στον ημιτελικό.
Η ομάδα έδειξε ότι έχει σημαντικές αγωνιστικές αρετές σε αυτό το πρώτο ματς και αυτό είναι ένα από τα κέρδη που αποκόμισε. Η καλή εμφάνιση και το ότι κοντράρισε στα ίσια έναν μεγάλο και ποιοτικό αντίπαλο που στόχο έχει την κατάκτηση του Κυπέλλου, σίγουρα αύξησε την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών και έδειξε στους αντιπάλους πως στο υπόλοιπο του πρωταθλήματος, θα είναι ένας ισχυρός «παίκτης στην παρτίδα», ικανός να κερδίσει οποιαδήποτε από τις ομάδες που θα έχει απέναντί του και να πετύχει τον στόχο του που είναι η παραμονή.
Πέρα όμως από την αυτοπεποίθηση και τις καλές εντυπώσεις για την πειστική του παρουσία στον ημιτελικό, το μεγάλο όφελος, σημαντικότερο ίσως και από το αγωνιστικό, ήταν η παρουσία του κόσμου του. Ο τεράστιος λαός του Παναιτωλικού ήταν εκεί, ήταν στο πλευρό της ομάδας και την ώθησε να κάνει άλλη μία υπέρβαση και για λόγους καθαρά τύχης και ικανότητας του αντίπαλου τερματοφύλακα δεν κατάφερε να πάρει μία ιστορική νίκη. Αν ήταν ανοιχτή και η μικρή κερκίδα, αυτός ο κόσμος θα ήταν σίγουρα περισσότερος και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ακόμη πιο φανταστική.
Σε μία εντυπωσιακή όσο και αθλητική ατμόσφαιρα, μέσα στα όρια της ευπρέπειας και είναι χαρακτηριστικό αυτό, ο κόσμος του Παναιτωλικού έδειξε πως είναι εδώ και στέκεται στο πλευρό της ομάδας, όταν αυτή έχει στόχους πραγματικούς, στόχους που την ανεβάζουν επίπεδο, όραμα για την διεκδίκηση μίας ακόμη επιτυχίας, μίας ακόμη κορυφής. Γιατί αυτό, το να παραμένει δηλαδή «ζεστός» ο κόσμος με την ομάδα, χρειάζεται να υπάρχουν στόχοι και όραμα για παραπέρα εξέλιξη και όχι μεμψιμοιρία και κινήσεις του στυλ «άντε να βγάλουμε τη σεζόν και βλέπουμε».
Χωρίς στόχους και όραμα κανείς δεν πήγε ποτέ μπροστά, δεν είχε πρόοδο και εξέλιξη σε αυτή τη ζωή, είτε μιλάμε για φυσικό πρόσωπο είτε για οργανισμό και δεν χωράει καμία αμφιβολία σε αυτό. Έτσι και ο Παναιτωλικός για να εξελιχθεί, για να μην έχει φθίνουσα πορεία και παρακμή, για να συσπειρώνει όπως στον ημιτελικό με τον Άρη τον κόσμο του στο πλευρό του, χρειάζεται να θέσει νέους στόχους και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ να τους υποστηρίξει αναλόγως (με ότι απαιτείται) για να είναι εφικτοί.
Οπότε αυτοί που μπορούν να το κάνουν πράξη αυτό, που έχουν «το μαχαίρι και το πεπόνι» όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, καλούνται να πάρουν και τις αποφάσεις τους. Αλλιώς η φθίνουσα πορεία είναι αναπόφευκτη και νομοτελειακή.
Προς το παρόν η ομάδα καλείται να «σώσει την παρτίδα» αναφορικά με την υπόθεση της παραμονής και οι αποφάσεις κατόπιν αυτού, θα κρίνουν και το μέλλον.
Ο Παναιτωλικός έχει «αναγεννηθεί από την τέφρα του» την τελευταία δεκαπενταετία και αυτή η κοσμογονία έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Φώτης Κωστούλας. Όμως είναι κρίμα όλο αυτό που έχει χτιστεί αυτά τα χρόνια και έχει ανεβάσει επίπεδο όχι μόνο τον σύλλογο, αλλά και την περιοχή (καθώς είναι ο λόγος για τον οποίο σχολιάζεται ευμενώς στο Πανελλήνιο αυτή η πόλη), να χαθεί έτσι άδοξα.
Ίσως μία επανεκκίνηση να είναι ακόμη εφικτή.
