Στο τέσσερα στα τέσσερα σε ήττες στην διαδικασία των play out έχει φτάσει ο Παναιτωλικός, κάτι που τον έχει φέρει σε δυσμενή θέση και πλέον στα εναπομείναντα παιχνίδια η νίκη (όχι μόνο σε ένα από αυτά), είναι το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να «λειάνει» κάπως τις άσχημες εντυπώσεις από το αρνητικό σερί.
Οπωσδήποτε, πέρα από τις εντυπώσεις, αφορά και την ουσία του πράγματος, καθώς αποτελεί μονόδρομο πλέον για την εξασφάλιση και μαθηματικά της παραμονής στην μεγάλη κατηγορία.
Μέσα όμως σε όλο αυτό το «μουντό τοπίο» που περιβάλει την ομάδα, συνεπεία των άσχημων αποτελεσμάτων, ως αχτίδα φωτός φαντάζει η απόδοση των νεαρών ποδοσφαιριστών που έχουν πάρει εσχάτως χρόνο συμμετοχής και έχουν εκπλήξει όλους ευχάριστα.
Τόσο η χρησιμοποίηση του Νίκολα Στάγιτς στα δύο τελευταία ματς, όσο και η μικρή έστω συμμετοχή του Παναγιώτη Αναστασόπουλου στο τελευταίο, αποτελούν τη μοναδική ίσως θετική πλευρά για τον Παναιτωλικό στο μέχρι στιγμής «ναυάγιο» της διαδικασίας των play out. Μοναδική ίσως εξαίρεση η αγωνιστική παρουσία του ποιοτικού Χουάνπι, ο οποίος παραλίγο να πάρει το αποτέλεσμα στους «Ζωσιμάδες» μόνος του (ένα γκολ, μία ασίστ και μεστή και ουσιαστικότατη προσωπική απόδοση).
Ποιό είναι το προφανές από την καλή απόδοση των «μικρών» σε αυτά τα παιχνίδια; Μα ποιό άλλο από το ότι άξιζαν να πάρουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος (ίσως όχι μόνο αυτοί).
Το κίνητρο της διάκρισης που έχουν οι νεαροί ποδοσφαιριστές, σε συνδυασμό πάντα με το ταλέντο, αποδεικνύονται πολλές φορές χρησιμότερα και αποτελεσματικότερα εφόδια, από την υποτιθέμενη εμπειρία κάποιων ίσως κορεσμένων από παραστάσεις, μεγαλύτερων ηλικιακά ποδοσφαιριστών.
