Η συμπλήρωση 100 χρόνων ύπαρξης αποτελεί για κάθε σύλλογο ένα ορόσημο που απαιτεί σχέδιο, φιλοδοξία και σεβασμό στην ίδια του την ιστορία. Ο Παναιτωλικός που το 2026 θα γιορτάσει έναν αιώνα ζωής, δεν αποτελεί εξαίρεση. Η παρουσία του στη Super League 1 δεν αρκεί απλώς ως… μία «στατιστική» καταγραφή. Η επετειακή αυτή σεζόν οφείλει να γίνει αφετηρία για κάτι μεγαλύτερο, το οποίο ανεξαρτήτως αν θα επιτευχθεί τη σεζόν 2025/26, θα πρέπει να δημιουργήσει την προοπτική και την ελπίδα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η παραμονή του Γιάννη Πετράκη στον πάγκο της ομάδας, αν επιτευχθεί, δεν είναι μια απλή τεχνική επιλογή. Σε περίπτωση που ο Ρεθυμνιώτης τεχνικός παραμείνει, θα αποτελεί μια στρατηγική απόφαση που ενισχύει τη σταθερότητα, τη σοβαρότητα και τη φιλοδοξία για την επόμενη μέρα. Ένας έμπειρος Έλληνας τεχνικός που έχει αποδείξει την ικανότητά του να «χτίζει» ομάδες με ταυτότητα, να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις και –κυρίως– να δημιουργεί ένα σύνολο που αγωνίζεται με πλάνο και ξεκάθαρη φιλοσοφία. Σε μια εποχή που πολλές ΠΑΕ πειραματίζονται με «πρωτάρηδες» ή ξένους προπονητές χωρίς προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα, ο Παναιτωλικός μπορεί να επιλέξει έναν προπονητή με αποδεδειγμένο έργο, αρκεί αυτός να διευθετήσει το προσωπικό του ζήτημα. Σύντομα θα ξεκαθαρίσει τι θα συμβεί.
Από εκεί και πέρα όμως, για να έχει αντίκρισμα αυτή η επιλογή, απαιτείται και η ανάλογη στήριξη. Η διοίκηση του Παναιτωλικού καλείται να υψώσει τον πήχη. Πρόκειται άλλωστε για μια ιστορική χρονιά που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λογικές «επιβίωσης» ή ημίμετρων. Αυτό δεν ταιριάζει σε μια ομάδα που τιμά 100 χρόνια κληρονομιάς και κουβαλάει στην πλάτη της ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Ελλάδας, ως κάτι παραπάνω από απλά ένας αθλητικός σύλλογος, με τεράστια κοινωνική προσφορά και όχι μόνο.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ
Θα πρόκειται για μεγάλη αποτυχία αν ο Παναιτωλικός, σε μία τέτοια χρονιά, περιοριστεί σε ρόλο «κομπάρσου» ή ακόμη χειρότερα, με τις θεωρητικά «οικονομικότερες» επιλογές της κατηγορίας επιχειρήσει απλά μία ακόμη παραμονή μέσω συμμετοχής στα play out… Άλλωστε, υπάρχει χώρος για ομάδες που έχουν σαφές πλάνο, σωστές επιλογές και ξεκάθαρους στόχους, με μια σοβαρή ενίσχυση του ρόστερ και παίκτες έτοιμους να σηκώσουν το βάρος, να πλαισιωθεί η επετειακή χρονιά με ένα αγωνιστικό «άλμα».
Ο κόσμος της ομάδας, που όλα αυτά τα χρόνια έχει μείνει πιστός –ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους–, αξίζει τη νέα σεζόν κάτι περισσότερο από μια απλή παραμονή. Αξίζει μια ομάδα που θα παίζει για τη νίκη σε κάθε αγώνα, που θα κοιτάζει τον αντίπαλο στα μάτια και θα διεκδικεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Να δημιουργηθεί η αίσθηση πως «φέτος κάτι αλλάζει». Όχι μόνο επικοινωνιακά, αλλά και ουσιαστικά.
Ο Παναιτωλικός έχει μπροστά του μια μοναδική ευκαιρία. Να δώσει κίνητρο σε πολύ κόσμο να επιστρέψει στο γήπεδο, δείχνοντας ότι υπάρχει ακόμη όραμα και προοπτική. Να δείξει ότι σε μία τέτοια χρονιά ορόσημο, κάτι μπορεί να αλλάξει στο καλύτερο. Ο στόχος της παραμονής μέσω των play out δεν μπορεί να αποτελεί «ταβάνι» για τον Παναιτωλικό, όταν τα τελευταία χρόνια έχουν παίξει play off ομάδες όπως ο Βόλος και η Λαμία…
Τέλος, τα 100 χρόνια δεν είναι απλά μία ακόμη σεζόν. Αν δεν ηγηθεί της προσπάθειας ένας προπονητής που έχει συνδεθεί με τον κόσμο και έχει σημειώσει επιτυχίες με την ομάδα, όπως ο Γιάννης Πετράκης (παραμονή σε «κατεστραμμένη» χρονιά, την 1η, με συμμετοχή σε ημιτελικό Κυπέλλου, και παραμονή με παραλίγο οκτάδα, με ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ και πολλά ερωτηματικά για το ρόστερ την 2η) ο διάδοχός του πρέπει να έχει ανάλογο ή και καλύτερο βιογραφικό. Όποιος βρίσκεται στον πάγκο θα πρέπει να έχει σημαντική στήριξη με ουσιαστική ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ.
Τα ημίμετρα και τα «στοιχήματα» σε ποδοσφαιριστές, αλλά και στον πάγκο, πρέπει να ξεχαστούν σε μία σεζόν με τέτοιο βάρος και απαιτήσεις για διάκριση!
Συμφωνώ! Αλλά αυτά δυστυχώς εξαρτώνται από την οικονομική δύναμη του συλλόγου. Εννοώ αν θέλουμε να κάνουμε όντως ενέσεις ποιοτικές (και παράλληλα να στηρίξουμε ενεργά του project των παικτών από τις ακαδημίες χρυσάφι πολλαπλώς για τον σύλλογο). Αν παρ’ ευχήν δεν μείνει ο κόουτς λόγω του προσωπικού ζητήματος, θα πρέπει να σφιχτούμε και στο θέμα του νέου προπονητή, ψάχνοντας μία λύση όπως περιγράφεται στο άρθρο, κάτι που θα πάει συνολικά πίσω τον σχεδιασμό: πότε θα τον βρούμε, τι χαρακτηριστικά θα έχει, τι πλάνο κτλ (αν μας έρθει άλλος ένας Σούρερ που έλεγε ότι δεν καταλάβαινε γιατί δεν παίζει καλά η ομάδα…). Δυστυχώς – πάλι – το οικονομικό καθορίζει πολλά. Ο Κωστούλας έχει αιμορραγήσει ήδη πολύ. Χρειάζεται είτε συμπαίκτες είτε κάποιον άλλο (άτομο, όμιλο κτλ) να αναλάβει. Από εκεί νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε τα όποια νέα λοιπόν.