Η Βάσια Γιαννακά ασχολείται με το ποδόσφαιρο από την ηλικία των έξι ετών. Δίκαια χαρακτηρίζεται ως το κορίτσι θαύμα του Αιτωλοακαρνάνικου ποδοσφαίρου. Είναι ακόμη πολύ μικρή στην ηλικία (κλείνει τα 18 τον Οκτώβριο), όμως ήδη έχει κατορθώσει πάρα πολλά. Είναι πλέον μέλος της εθνικής ομάδας των γυναικών και έχει πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα Ελλάδας. Τα όνειρά της κινούνται γύρω από τον αθλητισμό και θέλει να διακριθεί με το εθνόσημο σε διεθνές επίπεδο. Η συνέντευξη που παραχώρησε στο Agriniara.gr και στον δημοσιογράφο Γιάννη Τσιρώνη, αν μη τι άλλο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Ας δούμε λοιπόν τα όσα ενδιαφέροντα είπε σε ένα διάλλειμα των ποδοσφαιρικών της υποχρεώσεών (έχει ξεκινήσει η προετοιμασία του ΠΑΟΚ).
Ξεκίνησες το ποδόσφαιρο πάρα πολύ μικρή, τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με ένα άθλημα που παραδοσιακά ήταν υπόθεση των αγοριών;
Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από την ηλικία των 6 ετών. Και καθώς ήμουν το μοναδικό κορίτσι στη γειτονιά αν μη τι άλλο έπαιζα κ εγώ μαζί τους. Από την πρώτη στιγμή αγάπησα αυτό το άθλημα και στη συνέχεια εντάχθηκα σε ακαδημία αγοριών.
Είχες κάποιο πρότυπο, κάποιο ποδοσφαιρικό ίνδαλμα που θα ήθελες να του μοιάσεις;
Ποδοσφαιρικό μου πρότυπο είναι ο Μέσι. Μου αρέσει ο τρόπος παιχνιδιού του, η οξύνοια του και ο συνδυασμός ασίστ και γκολ είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά τα οποία προσπαθώ να βγάλω κ εγώ μέσα στο γήπεδο.
Η πρώτη σου ποδοσφαιρική «οικογένεια» ήταν ακαδημία ποδοσφαίρου, φαντάζομαι δεν υπήρχαν πολλά κορίτσια εκεί, πες μας λίγο πως ήταν αυτά τα πρώτα βήματα στην ποδοσφαιρική σου διαδρομή, πως τα βίωσες, ποιες ήταν οι δυσκολίες και ποιο το κίνητρο να συνεχίσεις. Τι ήταν αυτό που σου έδινε δύναμη και ώθηση να ξεπερνάς εμπόδια και δυσκολίες;
Η πρώτη μου οικογένεια ποδοσφαίρου ήταν η ακαδημία αγοριών του Διονυσίου Τσάμη παλαιού ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού και της ΑΕΚ όπου άρχισα τα πρώτα βήματα στο ποδόσφαιρο. Στην αρχή ήταν λίγο παράξενο για τα αγόρια, καθώς δεν είχαν δει κορίτσι να παίζει μπάλα και αυτό τους εντυπωσίαζε. Ωστόσο το συνήθισαν και αρχίσαμε να κάνουμε τα πρώτα μας ποδοσφαιρικά βήματα μέσα στο γήπεδο και σιγά σιγά έμπαιναν οι βάσεις για ένα ωραίο ποδοσφαιρικό ξεκίνημα. Ο κάθε αθλητής αντιμετωπίζει και στην αρχή και κατά τη διάρκεια της καριέρας του δυσκολίες. Έτσι και εγώ αντιμετωπίζω αυτά τα εμπόδια με τη δύναμη του Θεού και την αγάπη μου για αυτό που κάνω.
Το ότι βρισκόσουν στο Αγρίνιο, σε έναν δήμο των εκατό χιλιάδων κατοίκων και δεν υπήρχε μία γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου να ενταχθείς όταν ξεκίνησες το ποδόσφαιρο, πόσο αυτό αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για σένα;
Δυστυχώς η πόλη του Αγρινίου δεν διαθέτει γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα και αυτό αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για πολλές κοπέλες να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο άθλημα. Είναι γεγονός ότι η πόλη μας έχει βγάλει αρκετές ποδοσφαιρίστριες και καλύτερο παράδειγμα της Ελένης Κακαμπούκη που έκανε καριέρα εντός και εκτός Ελλάδας. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν προς το καλύτερο αν υπήρχε γυναικεία ομάδα στο Αγρίνιο. Αν για παράδειγμα ο Παναιτωλικός είχε γυναικεία ομάδα σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, θα ήταν μεγάλος πόλος έλξης για τις νεαρές κοπέλες και ένα επιπλέον κίνητρο να ασχοληθούν με αυτό που αγαπάνε.
Τελικά μετακόμισες λίγα χιλιόμετρα νότια, στο Μεσολόγγι, όπου βρήκες ποδοσφαιρική στέγη και αγωνιστική δράση για μια ολόκληρη πενταετία αν δεν κάνω λάθος. Μεγάλος σταθμός στην καριέρα σου και απαραίτητο βήμα για σένα, πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Ένα μεγάλο κομμάτι της μέχρι τώρα πορείας μου στο ποδόσφαιρο είναι η ΑΕΚ Μεσολογγίου, όπου αγωνίστηκα για πέντε χρόνια με προπονητή τον Γιάννη Γουλή. Σε αυτά τα πέντε χρόνια κατακτήσαμε ένα πανελλήνιο κύπελλο κορασίδων και δύο φορές την άνοδο στην Α’ Εθνική, κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία της ΑΕΚ Μεσολογγίου, κρατώντας της στη κατηγορία για τέσσερα χρόνια. Αποτελεί σημαντικός σταθμός για μένα καθώς εξελίχτηκα ως παίχτρια, με βοήθησε να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου και με δουλειά να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.
Έχεις κλείσει έναν ολόκληρο χρόνο στον ΠΑΟΚ με τον οποίο κατέκτησες το Πρωτάθλημα Ελλάδας, πες μας γι’ αυτή την εμπειρία. Αλλά και τις εντυπώσεις που αποκόμισες αυτόν τον ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη.
Ως παίχτρια του ΠΑΟΚ είχα την χαρά να ζήσω αυτή τη σημαντική στιγμή, καταφέραμε και κατακτήσαμε για άλλη μια φορά το πρωτάθλημα. Η σπουδαία δουλειά που γίνεται στην ομάδα αντικατοπτρίζει νομίζω τη μέχρι τώρα πορεία της και αξίζει να είναι στη κορυφή. Αυτή η χρονιά ήταν μοναδική με πολλές εμπειρίες. Προσωπικά ωρίμασα ως παίχτρια και ως χαρακτήρας, εξελίχτηκα, έμαθα πολλά καινούρια πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο και όχι μόνο, καθώς επίσης μέσα απο την δουλειά και την υπομονή φέραμε την ομάδα και πάλι στη πρώτη θέση. Υπήρχε σίγουρα ένταση και πίεση όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχολογική καθώς πέραν των αγωνιστικών υποχρεώσεων υπήρχε και η προετοιμασία των πανελληνίων.
Είσαι μέλος των εθνικών ομάδων από πολύ μικρή ηλικία. Πότε ήταν η πρώτη κλήση και πως ένοιωσες όταν φόρεσες τη φανέλα με το εθνόσημο;
Η πρώτη μου κλήση στην εθνική ομάδα με την U17 ήταν στην τρίτη γυμνασίου. Όταν αγωνίζεσαι και φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο τα συναισθήματά σου είναι απερίγραπτα. Νιώθεις χαρά, ικανοποίηση αφού αντιπροσωπεύεις τη χώρα σου. Επίσης νιώθεις ότι ανταμείβονται οι κόποι σου και αυτό σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις περισσότερο και να γίνεις καλύτερος παίκτης.
Πλέον είσαι μέλος της εθνικής ομάδας των γυναικών. Από τις αναμετρήσεις με άλλες εθνικές ομάδες και την επαφή σου με ποδοσφαιρίστριες άλλων χωρών, ποιές πιστεύεις ότι είναι οι διαφορές μεταξύ σας, αν υπάρχουν. Σε θέμα επιπέδου, ταλέντου, αλλά και τρόπου δουλειάς ας πούμε. Υπάρχουν διαφορές;
Αυτό που διαπίστωσα ως μέλος της εθνικής ομάδας γυναικών, αντιμετωπίζοντας παίκτριες διαφορετικών χωρών, είναι ότι αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η φυσική κατάσταση που διαθέτουν και η ταχυδύναμή τους. Υπάρχουν φυσικά διαφορές κυρίως ως προς τους εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι η οργάνωση και οι υποδομές, στοιχεία τα οποία είναι πολύ σημαντικά για την εξέλιξη των κοριτσιών. Πιστεύω στην Ελλάδα υπάρχει πλούσιο ταλέντο που ξεπερνάνε τις παίχτριες του εξωτερικού. Ωστόσο η δουλειά που γίνεται σε αυτές τις χώρες αυτόματα τους ανεβάζει. Αυτό κάνει τη διαφορά.
Είσαι τόσο μικρή και έχεις καταφέρει ήδη τόσα πολλά, ποια είναι τα όνειρα και οι στόχοι σου αναφορικά με το ποδόσφαιρο;
Όνειρο μου είναι να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ στο γυναικείο ποδόσφαιρο παίζοντας σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Και να αντιπροσωπεύω το εθνόσημο με στόχο κάποια διάκριση στο EURO και στο παγκόσμιο κύπελλο.
Οι στόχοι σου εκτός ποδοσφαίρου ή όλα κινούνται γύρω από αυτό;
Οι στόχοι μου κινούνται γύρω από τον αθλητισμό. Χωρίς αυτόν νιώθω μισή και δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, τι θα ήθελες να πεις στα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο; Τι θα τις συμβούλευες;
Στα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και γενικότερα με τον αθλητισμό θα τους συμβούλευα να μη το βάζουν κάτω με τη παραμικρή δυσκολία και να μην τα παρατάνε ποτέ. Υπομονή και δουλειά χρειάζεται και σίγουρα η δουλειά τους θα ανταμειφθεί.
