Από τον Βασίλη Σταρακά, παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού.
Θυμίζω ότι τα τρία προηγούμενα μέρη της «Ιστορίας του Παναιτωλικού», αναφέρονταν σε όλες τις δραστηριότητες του σωματείου μας – ποδόσφαιρο, στίβος, νυχτερινές σχολές, τμήμα βόλεϊ ανδρών – γυναικών κ.λπ. από την ίδρυσή του – 9/3/1926 – μέχρι τα τέλη του 1940 όταν σε όλη τη χώρα απλώθηκε η «μαύρη καταχνιά» – η Γερμανική κατοχή.
Επίσης στο προηγούμενο 3ο μέρος έγινε αναφορά στην προσωρινή διακοπή των δραστηριοτήτων όλων των Ελληνικών συλλόγων για το διάστημα της κατοχής,η οποία πήρε τέλος τον Οκτώβριο του 1944. Για την πορεία του Παναιτωλικού μετά την απελευθέρωση, αρχίζοντας από τη σεζόν 1945 – 46 νομίζω πως δεν υπάρχει στις μέρες μας πιο κατάλληλο πρόσωπο μέσα από την οικογένεια του Παναιτωλικού από τον κύριο Νίκο Κοτρότσο για να μας αφηγηθεί τη δράση των πρώτων μετακατοχικών χρόνων του συλλόγου μας.
Στιγμιότυπο από αγώνα βόλεϊ ομάδας Παναιτωλικού, στο γήπεδό μας. Στο βάθος διακρίνεται το κτήριο του Γυμνασίου που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς.
Ο Νίκος Κοτρότσος, βασικό στέλεχος του Παναιτωλικού στα τέλη του 1940 και αρχές του 1950, όπως και ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος του συλλόγου παλαιμάχων ποδοσφαιριστών – παρέα με τον γράφοντα που ανέλαβε τα καθήκοντα του γενικού γραμματέα – γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1928 – υπήρξε συνομήλικος και συμπαίκτης του Γιώργου Παπαδόπουλου «ΓΑΛΛΟΥ». Παρ’ όλο που διανύει την Τρίτη ηλικία της ζωής του, είναι καλά στην υγεία του και διαθέτει άριστη πνευματική διαύγεια. Ακολουθεί ένα μέρος των αναμνήσεων του από την ενεργό θητεία του ως παίκτης της ομάδας μας:
« Ο Παναιτωλικός μετά την απελευθέρωση, την πρώτη δηλαδή σεζόν 1945 -46 δεν έχει να επιδείξει κάτι ενδιαφέρον, αφού η περίοδος αυτή αποτέλεσε μια περίοδο ανασυγκρότησης του συλλόγου, με λίγους φιλικούς αγώνες με γειτονικές ομάδες, καθώς δεν υπήρχε ούτε τοπικό πρωτάθλημα.
Στη φωτογραφία διακρίνονται ποδοσφαιριστές του Παναιτωλικού καθώς και μέλη της διοίκησης περιστοιχιζόμενοι από μαθητές Γυμνασίου. Διακρίνονται οι: Δημητσάνας (Προπονητής), Γιώργος Παπαδόπουλος(Γάλλος), Ακριτίδης, Καλυβιώτης και τα μέλη του ΔΣ Κασσάρας, Τρομάρας, Βασιλείου, Ανδρέας Κανής.
Εγώ, τη σαιζόν αυτή, μαθητής της προτελευταίας τάξης του οκτατάξιου Γυμνάσιου αρρένων Αγρινίου, ήμουν βασικός παίκτης της ομάδας. Αγαπούσα πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και η θέση μου ήταν μέσα αριστερά. Τότε παίζαμε ανοικτό, επιθετικό δηλαδή ποδόσφαιρο με 5 κυνηγούς. Ένα σύστημα δηλαδή ας πούμε 3-2-5 χωρίς οι επιθετικοί να είναι υποχρεωμένοι να γυρίζουν πίσω για να μαρκάρουν, αφού και οι αμυντικοί ελάχιστες φορές περνούσαν τη σέντρα για να πάρουν μέρος στις επιθετικές ενέργειες. Ήταν ένα θεαματικό ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες και με πολλά γκολ. Δεν θυμάμαι αγώνα ποτέ να έληξε 0-0!
Η επίσημη μετακατοχική ιστορία του Παναιτωλικού ξεκινά τη σαιζόν 1946 – 47 όταν η ΕΠΣ Πατρών – και όχι η ΕΠΟ – με πρόεδρο τον Πατρινό Κωνσταντίνο Σκλάβο, διοργάνωσε για πρώτη φορά πρωτάθλημα με τρεις ομίλους με την ονομασία πρωτάθλημα Δυτικής Στερεάς Ελλάδος και Πελοποννήσου. (Ο Παναιτωλικός από τον εν λόγω πρόεδρο δέχθηκε ένα διαρκές και ανελέητο «κυνηγητό» όπως θα διαπιστώσετε αρκετές φορές πιο κάτω, αλλά και στα επόμενα).
Ο 1ος όμιλος περιλάμβανε ομάδες μόνο από την Αιτωλοακαρνανία – Μεσολόγγι – Αιτωλικό – Παναιτώλιο – Καινούριο. Ο 2ος από τους νομούς Αχαΐας – Αιγιαλείας – Αμαλιάδας και Ηλείας. Ο 3ος όμιλος είχε αποκλειστικά και μόνο ομάδες της πόλης των Πατρών. Πράγματι η Πάτρα είχε τότε 7-8 ομάδες πολύ καλές και σχεδόν ισάξιες οι οποίες είχαν ενισχυθεί με εξαιρετικούς Μικρασιάτες πρόσφυγες παίκτες. (Παναχαϊκή – Θύελλα – Ολυμπιακός Πατρών – Απόλλων Πατρών – Αχιλλέας – Πατραϊκός – Άρης Πατρών).
Το σύστημα διεξαγωγής αυτού του πρωταθλήματος είχε ως εξής: Διπλές συναντήσεις μεταξύ των ομάδων κάθε ομίλου και ο πρωταθλητής του 1ου ομίλου συναντούσε σε διπλούς αγώνες τον πρωταθλητή 2ου ομίλου. Στη συνέχεια ο νικητής συναντούσε τον πρωταθλητή της πόλης των Πατρών πάλι σε διπλούς αγώνες για τον τίτλο του Υπερπρωταθλητή Δυτικής Στερεάς και Πελοποννήσου. (Ο πρωταθλητής Πατρών έδινε μόνο ένα μπαράζ για τον τίτλο του υπέρπρωταθλητή ενώ ο νικητής του μπαράζ μεταξύ των πρωταθλητών του 1ου και 2ου ομίλου έδινε και δεύτερο όπως όριζε η προκήρυξη της… Πατρινής παράγκας με το επίσημο όνομα ΕΠΣ Πατρών).
Σημειώνω ότι ο υπέρπρωταθλητής δεν προβιβάζονταν σε ανώτερη κατηγορία γιατί τέτοια δεν υπήρχε. Ο Πρωταθλητής Ελλάδος ανακηρύσσονταν από ένα πρωτάθλημα τριών ομάδων που η κάθε μία εκπροσωπούσε ένα από τα τρία μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Αθήνα – Πειραιάς – Θεσσαλονίκη).
Την πρώτη επίσημη μεταπολεμική σεζόν ο Παναιτωλικός είχε πρόεδρο τον Σεβαστιανό Καρβούνη και προπονητή τον Χρ. Παπαϊωάννου (Στραμπούλα). Στον τελευταίο αγώνα του Παναιτωλικού στο Μεσολόγγι με την τοπική ΑΕΜ που θα καθόριζε και τον πρωταθλητή του 1ου ομίλου, ο Παναιτωλικός συνοδευόμενος από περίπου 1500 φιλάθλους του προηγήθηκε στο 9ο λεπτό του 1ου ημιχρόνου με γκολ του Ανδρέα Κρίκου. Στο 2ο ημίχρονο σε μια αψιμαχία του αρχηγού του Παναιτωλικού Νίκου Γιαννούλη με έναν αντίπαλο που συνεχώς τον προκαλούσε, ο Πατρινός διαιτητής απέβαλλε τον παίκτη του Παναιτωλικού. Στην εξέδρα οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων έδιναν τη δική τους μάχη την οποία μετέφεραν και εντός του αγωνιστικού χώρου, ο οποίος μεταβλήθηκε σε Ρωμαϊκή αρένα.
Ο αγώνας διεκόπη. Η ΕΠΣ πήρε τη… σωστή απόφαση, μηδένισε τον Παναιτωλικό ανακηρύσσοντας πρωταθλήτρια την ΑΕΜ, η οποία στην μετέπειτα πορεία απέτυχε να συνεχίσει. Η σύνθεση του Παναιτωλικού: Αντωνάτος – Γιαννούλης – Μαγκλίνης – Παπασάικας – Μπάκας – Κρίκος – Κοτρότσος – Κονδύλης – Παπαδόπουλος (ΓΑΛΛΟΣ) – Αλεξόπουλος – Γράψας.
Την επόμενη σεζόν, 1947 – 48, πάλι με ίδιο Δ.Σ. και προπονητή, ο Παναιτωλικός έφτασε στον τελικό για τον τίτλο του υπέρ πρωταθλητή, με αντίπαλο τον Απόλλωνα, πρωταθλητή Πατρών. Ο Παναιτωλικός στέφθηκε υπερπρωταθλητής αφού νίκησε και στους δύο αγώνες, στο Αγρίνιο 4-2 και στην Πάτρα 2-0. Στον αγώνα της Πάτρας ο Πατρινός διαιτητής καταλόγισε δύο πέναλτι εις βάρος μας τα οποία απέκρουσε ο τερματοφύλακας μας Αντωνάτος. Αξιοσημείωτο επίσης ότι ακυρώθηκαν δύο πεντακάθαρα γκολ του Παπαδόπουλου. Στο τέλος του αγώνα οι Πατρινοί φίλαθλοι όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο και μας επιτέθηκαν.
Την ίδια επιτυχία είχαμε και την επόμενη σεζόν 1948 – 49. Αφού πρώτα κερδίσαμε τον πρωταθλητή του 2ου ομίλου Λευκό Αστέρα Αμαλιάδας, και στους δύο αγώνες, η πρωταθλήτρια της Πάτρας Παναχαϊκή δεν κατέβηκε να αγωνιστεί με τον Παναιτωλικό για τον τίτλο του υπερπρωταθλητή Δυτικής Στερεάς και έτσι ο τίτλος απονεμήθηκε σε εμάς. (Η Πατρινή εφημερίδα «Νέολόγος» έκανε λόγο για δειλία της Παναχαϊκής).
Η ποδοσφαιρική σεζόν 1949 – 50 ξεκίνησε και πάλι πολύ καλά για την ομάδα μας η οποία έφθασε να αγωνίζεται στον τελικό για τον τίτλο του υπερπρωταθλητή με την ισχυρότατη ομάδα και πρωταθλήτρια Πατρών Ολυμπιακό. Στον πρώτο αγώνα στο Αγρίνιο οι Πατρινοί στο 73ο λεπτό προηγούταν με 1-3 όταν οι φίλαθλοί μας μην αντέχοντας τη σφαγιαστική διαιτησία του Πατρινού διαιτητή εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο και του επιτέθηκαν, με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας και εμείς να μηδενιστούμε.
Την επόμενη σεζόν 1950 -51 χάσαμε στον τελικό από την πρωταθλήτρια Πατρών Θύελλα. Την εκδίκησή μας όμως από την Θύελλα την πήραμε την αμέσως επόμενη περίοδο 1951 – 52 και μάλιστα μετά από τρεις αγώνες, Αγρίνιο 1-1, Πάτρα 1-1,Μεσολόγγι (αγώνας μπαράζ) 3-2.
Την επόμενη σεζόν, 1952-53, η οποία αποτέλεσε και το τέλος του θεσμού αυτού, ο Παναιτωλικός πάλι ανακηρύχθηκε υπερπρωταθλητής για 4η φορά, κερδίζοντας στον τελικό και πάλι την πρωταθλήτρια Πατρών Θύελλα (Αγρίνιο 1-0, Πάτρα 2-2). Σύμφωνα με τους αθλητικούς συντάκτες της εποχής, καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος ανακηρύχθηκε ο 17χρονος τερματοφύλακας του Παναιτωλικού Σπύρος Τζάνης».
Τέλος 4ου μέρους
Διαβάστε το 1ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 2ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 3ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 5ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 6ο μέρος ΕΔΩ.
