Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού.
Το προηγούμενο 6ο μέρος άρχιζε από την ποδοσφαιρική σεζόν 1954 – 55 όπου ο Παναιτωλικός συμμετείχε στο πρωτάθλημα Δυτικής Ελλάδος και Πελοποννήσου ή σύμφωνα με την ΕΠΟ, Νότιου Ομίλου. Ήταν ένα πρωτάθλημα μαραθώνιος που απλώνονταν σε ένα μεγάλο γεωγραφικό χώρο με πολλές και ισχυρές ομάδες, όπου ο πρωταθλητής στη συνέχεια συμμετείχε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα το οποίο διεκδικούσαν οι έξι – 6 κορυφαίες ομάδες. Για τον Παναιτωλικό ήταν θριαμβευτική αυτή η σεζόν 1954 – 55 παρόλο που η ΕΠΣ Πατρών έβαλε από νωρίς σε ενέργεια και με πολλούς τρόπους τους μηχανισμούς της να ανακόψουν την πορεία πρωταθλητισμού του Παναιτωλικού, ένα καθεστώς δηλαδή που ισχύει και σήμερα: Το παρασκήνιο των δυνατών έναντι των αδυνάτων.
Συνεχίζω τώρα την αναφορά στο περιβόητο μπαράζ Παναιτωλικού – Παναχαϊκής που ορίστηκε να γίνει στο Αίγιο. Παρ’ όλο που ο νικητής θα είχε να αντιμετωπίσει εναλλάξ σε αγώνα μπαράζ δύο ακόμα πρωταθλήτριες ομάδες υποομίλων για την ανάδειξη του πρωταθλητή Νοτίου ομίλου, τον Άρη Κορίνθου και την Προποντίδα Χαλκίδας, ο νικητής Παναιτωλικού – Παναχαϊκής σύμφωνα με όλα τα προγνωστικά ήταν το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, όπως και αποδείχθηκε.
Γνωρίζουμε βέβαια από το προηγούμενο 6ο μέρος πως Παναιτωλικός και Παναχαϊκή οδηγήθηκαν σε μπαράζ γιατί και οι δύο μεταξύ τους αγώνες της ημιτελικής φάσης έληξαν με νίκη των γηπεδούχων. Στο Αγρίνιο 2-0 με γκολ των Μήτσου και Ρόκου ( Τετάρτη 19 – 1 – 55) και στην Πάτρα 2-1 όπου το γκολ του Παναιτωλικού σημείωσε ο Ρόκος (Κυριακή 23 – 1 -55). Τα εκτός έδρας γκολ δεν επηρέαζαν την ισοβαθμία και έτσι η ΕΠΣ Πατρών όρισε τον τόσο σημαντικό αγώνα άμεσα, την Τετάρτη 26 – 1 – 55, ενώ υπήρχε χρόνος για την παραπέρα συνέχιση των ημιτελικών Β’ Φάσης και την κλήρωση του Πανελληνίου πρωταθλήματος.
Η ΕΠΣ όρισε τον αγώνα αμέσως την Τετάρτη πρώτον γιατί το ταξίδι τότε Αγρίνιο – Αίγιο λόγω του κακού οδικού δικτύου και της ταλαιπωρίας χειμωνιάτικα στο φέρρυ μποτ ήταν κουραστικό για τους εργαζόμενους ερασιτέχνες παίκτες του Παναιτωλικού. Δεύτερον ήθελε να περιορίσει την παρουσία των φιλάθλων του Παναιτωλικού λόγω της εργάσιμης ημέρας. Εκείνο όμως που εξόργισε την οικογένεια του Παναιτωλικού ήταν το ότι ο αγώνας ορίστηκε στο Αίγιο και όχι στο Μεσολόγγι όπως ρητά ανέφερε ο κανονισμός της ΕΠΟ, ότι δηλαδή η ουδέτερη έδρα σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να απέχει περίπου την ίδια χιλιομετρική απόσταση από τις έδρες των δύο διαγωνιζόμενων σωματείων (όπως ξαναέγραψα στο προηγούμενο, η ΕΠΟ την διεξαγωγή του πρωταθλήματος του Νοτίου ομίλου όρισε υπεύθυνη την ΕΠΣ Πατρών η οποία καταστρατηγούσε τους κανονισμούς προκειμένου να ευνοηθούν οι ομάδες της Πάτρας).
Ο κόσμος όμως του Παναιτωλικού δεν καταλάβαινε τίποτα από έξοδα , ταλαιπωρία ή από το γεγονός πως η μέρα ήταν εργάσιμη – κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Την ημέρα αυτή – Τετάρτη 26/1/55 – υπήρξε μια ιστορική κινητοποίηση των φιλάθλων της πόλης μας και της ευρύτερης περιοχής. Σε ένα τόσο κοπιαστικό ταξίδι ταξίδεψαν χιλιάδες φίλαθλοι με κάθε μέσο, μάλιστα κάποιοι ανεβασμένοι σε καρότσες ανατρεπόμενων φορτηγών. Η μία πλευρά του γηπέδου γέμισε από εκδρομείς φιλάθλους μας μαζί με Πελοποννήσιους συμπαθούντες τον Παναιτωλικό. Οι υπόλοιπες πλευρές κατακλύστηκαν από Πατρινούς φιλάθλους.
Ένα γκολ του «μαέστρου» Παπαδόπουλου – ΓΑΛΛΟΥ – όπως έγραψε η «ΗΧΩ» στο 14ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου ήταν αρκετό να μας δώσει τη νίκη. Μετά το γκολ ο Παναιτωλικός οπισθοχώρησε και οι Πατρινοί απειλούσαν συνεχώς για την ισοφάριση. Η γρανιτένια άμυνά μας όμως με επικεφαλής τον νεαρό τερματοφύλακα ΣΠΥΡΟ ΤΖΑΝΗ κράτησε ανέπαφα τα δίχτυα μας.
Φίλαθλοι του Παναιτωλικού, πάνω σε ανατρεπόμενη καρότσα, στη διάρκεια μετακίνησης για εκτός έδρας αγώνα.
‘Ότι θα διαβάσετε τώρα παρακάτω είναι ότι είδα με τα δικά μου μάτια και όχι ότι μου είπαν ή άκουσα ή διάβασα.
Κατά τη διάρκεια λοιπόν του αγώνα στο Αίγιο, χιλιάδες φίλαθλοί μας συνέρρευσαν στην πλατεία Μπέλλου, την κεντρική πλατεία της πόλης μας, οι οποίοι αγωνιούσαν για το αποτέλεσμα. Ήδη ήμουν στο τέλος της παιδικής μου ηλικίας και συνοδευόμενος από τα μεγαλύτερα αδέρφια μου προστεθήκαμε και εμείς σε αυτούς τους αγωνιώδεις φιλάθλους.
Εδώ κάνω μια στάση για αναδρομή, για να μεταφέρω το κλίμα της εποχής της πόλης μας από ποδοσφαιρικής πλευράς. Οι πιο φανατικοί φίλαθλοι είχαν κάνει στέκι τους την πλατεία και μετά από κάθε αγώνα του Παναιτωλικού εκεί μαζεύονταν και έκαναν τη σχετική κριτική για όλους και για όλα και παράλληλα ενημερώνονταν για τα αποτελέσματα των υπόλοιπων ομάδων. Την εποχή αυτή και για πολλά χρόνια αργότερα, όλα τα παιγνίδια όλων των κατηγοριών διεξάγονταν Κυριακή και άρχιζαν την ίδια απογευματινή ώρα. Μετά λοιπόν τον αγώνα του Παναιτωλικού σχηματίζονταν δεκάδες πηγαδάκια – κάποιοι και άγνωστοι μεταξύ τους – με θέμα συζήτησης βέβαια πρώτα τον αγώνα του Παναιτωλικού αλλά στη συνέχεια και τα αποτελέσματα των άλλων αγώνων. Πολλές φορές δεν απέφευγαν και τις οπαδικές αντεγκλήσεις. Η πλατεία Μπέλλου λοιπόν για χρόνια αποτελούσε έναν ιδιαίτερο χώρο που εύκολα συναντούσες παρέα για ενημέρωση – πληροφόρηση και ανταλλαγή απόψεων.
Ποιος όμως ήταν ο λόγος που η πλατεία αυτή καθιερώθηκε σαν ποδοσφαιρικό στέκι, όχι μόνο τις Κυριακές αλλά και τις καθημερινές, για χρόνια; Στις τέσσερις γωνιές της υπήρχε από πολύ παλιά από ένα περίπτερο. Εκείνο που ήταν απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο «Λητώ», ήταν ιδιοκτησία ενός πασίγνωστου Αγρινιώτη και φανατικού οπαδού του Παναιτωλικού του ΤΑΚΗ ΚΑΡΑΧΡΗΣΤΟΥ (είχε μια μικρή αναπηρία στο ένα πόδι). Από ένα ηχείο ραδιοφώνου που είχε κρεμάσει έξω από το περίπτερο ακούγαμε κάθε Κυριακή την ιστορική εκπομπή «Κυριακή στα γήπεδα» όπως και κάποιες αναμεταδώσεις αγώνων των Αθηναϊκών ομάδων της Α’ Εθνικής.
Ο Τάκης Καραχρήστος ήταν ήδη ενήμερος για τα αποτελέσματα των αγώνων, κάποια από τη ραδιοφωνική αναμετάδοση και άλλα μέσω τηλεφώνου από διάφορες πηγές που διατηρούσε, άλλωστε από το περίπτερο δεν έλειπε καθόλου. Για τον λόγο αυτό παρακολουθούσε μόνο ελάχιστους πολύ κρίσιμους αγώνες του Παναιτωλικού. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι φίλαθλοι περνούσαν από την πλατεία για την ενημέρωση των αποτελεσμάτων που τους ενδιέφερε.
Η πρωταθλήτρια Νοτίου ομίλου 1954 – 55. Αίγιο 26/1/1955. Όρθιοι από αριστερά: Μήτσου, Στάθης Μπάκας, Τσακούμης, Ακριτίδης, Μπισδούνης, Τζάνης. Καθήμενοι από αριστερά: Μπάθας Χρ., Ρόκκος, Παππαδόπουλος – Γάλλος, Ζαρκαβέλης, Μπάκας Δημήτρης.
Ο Τάκης ήταν επίσης και πολύ φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού Πειραιώς. Όταν έχανε ο Ολυμπιακός, δε μιλιόταν καθόλου. Επειδή ήξερε πως πολλοί θα έκαναν τον ανήξερο και θα τον ρωτούσαν το αποτέλεσμα, το έγραφε σε ένα χαρτί και το κρέμαγε σε μία γωνία και όποιος των ρωτούσε δεν του μιλούσε, παρά μόνο έδειχνε το χαρτί. Εκείνος που τον εξόργιζε σε μεγάλο βαθμό ήταν ο «Λαμάρ» – για όσους τον θυμούνται – με τις συνεχείς ερωτήσεις για το αποτέλεσμα, όταν όμως ο Τάκης ήταν μέσα στο περίπτερο. Τα πηγαδάκια γύρω από το περίπτερο σταμάτησαν όταν πλέον ξεκίνησε η τηλεόραση με τις συχνές ενημερωτικές εκπομπές.
Πάμε όμως στο δικό μας μπαράζ. Το διάστημα που ο Παναιτωλικός έδινε τη μάχη του στο Αίγιο, η αγωνία των φιλάθλων ήταν στα ύψη με τα πρόσωπά τους στραμμένα στο περίπτερο για κάποιο νεύμα από τον Τάκη αφού ξέρανε ότι έκανε προσπάθεια μέσω τηλεφώνου κατά τη διάρκεια του αγώνα να μάθει τα αποτελέσματα της στιγμής, πότε μέσω υπαλλήλων του ΟΤΕ Αιγίου ή πότε μέσω της άμεσης δράσης. Κάθε φορά που σήκωνε το ακουστικό να επικοινωνήσει, στην πλατεία επικρατούσε άκρα σιωπή.
Την πρώτη φορά που επικοινώνησε με έναν Αιτωλοακαρνάνα υπάλληλο του ΟΤΕ ήταν ημίχρονο. Όταν ο Τάκης Καραχρήστος τρελαμένος ανήγγειλε το 1 – 0 του 1ου ημιχρόνου η πλατεία γέμισε ζητωκραυγές. Εκεί που η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο ήταν όταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία υπολόγισαν ότι ο χρόνος της κανονικής διάρκειας του αγώνα είχε τελειώσει, και ακόμη ενημέρωση καμία! Η αγωνία στα ύψη!
Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε ότι μάλλον το αποτέλεσμα της κανονικής διάρκειας έληξε ισόπαλο και ο αγώνας οδηγήθηκε σε ημίωρη παράταση. (Αυτό το παρακάτω είναι μόνο για ενημέρωση: εάν ένας αγώνας μπαράζ την εποχή εκείνη έληγε ισόπαλος και στην παράταση, μετά από 3-4 μέρες ακολουθούσε επαναληπτικός. Εάν και πάλι συνέβαινε το ίδιο γινόταν κλήρωση στα γραφεία της ΕΠΟ. Το σύστημα των πέναλτι καθιερώθηκε το 1970).
Αίγιο 26/1/1955. Μετά τη λήξη του αγώνα Παναιτωλικός – Παναχαϊκή οι παίκτες πανηγυρίζουν για την άνοδο. Από αριστερά ο τραυματίας Βασίλης Ρόκος, Παπαδόπουλος – Γάλλος, Μπισδούνης, Μπάθας Χρ., Ακριτίδης, Μπάκας Δ., Μπάκας Ε., Τσακούμης.
Σε λίγο όμως έφτασε η λύτρωση των φιλάθλων από την αγωνία. Ο Τάκης Καραχρήστος ανέβηκε σε μια καρέκλα και με υψωμένο το χέρι σχημάτισε το σήμα της νίκης που έφτασε μέχρι τους τελευταίους φιλάθλους που ήταν έξω από το ζαχαροπλαστείο «Ματραλής» και το καφενείο «Θεοδωρακόπουλου» αφού η πλατεία ξεχείλιζε από τις νέες ορδές φιλάθλων που κατέφθαναν. Νέα ρίχτερ συγκλόνισαν την πλατεία, λες και γιορτάζαμε την απελευθέρωση της πόλης από τους Γερμανούς.
Κάποιοι που είχαν Ι-Χ έφυγαν να προϋπαντήσουν την αποστολή στη «Συκιά» που απέχει από το Αγρίνιο 12 χιλιόμετρα. Το ίδιο έκαναν και κάποιοι άλλοι ενοικιάζοντας ταξί. Μεγάλη η αγωνία του κόσμου να υποδεχθεί τους νικητές αλλά και να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες για τον αγώνα, μικροί μεγάλοι, καμμιά διάθεση για ύπνο.
Μέσα στη νύχτα, από το βάθος της οδού Χαριλάου Τρικούπη – εκεί που είναι η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου – ακούγεται ένα συνεχόμενο δαιμονισμένο κορνάρισμα αυτοκινήτου το οποίο ανοιγόκλεινε τους προβολείς του. Όλοι οι φίλαθλοι, λες και κάποιος τους έδωσε παράγγελμα μετακινήθηκαν προς τα εκεί. Εμείς τα παιδιά τρέχοντας το ανταμώσαμε στο σιντριβάνι και το ακολουθήσαμε μέχρι την πλατεία όπου έκανε έναν θριαμβευτικό γύρο και σταμάτησε δίπλα στο περίπτερο του Καραχρήστου. Με πόσο θαυμασμό κοιτάζαμε αυτούς τους φιλάθλους που είδαν από κοντά αυτή την ιστορική νίκη της ομάδας μας.
Από το αυτοκίνητο κατέβηκε μια παρέα φίλων και πολύ γνωστών φιλάθλων του Παναιτωλικού. Όταν κατέβηκε ο οδηγός αποθεώθηκε από εκατοντάδες φιλάθλους. Ήταν ο πασίγνωστος ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΑΝΗΣ ο οδηγός της σκουπιδιάρας και του καταβρεχτήρα του Δήμου Αγρινίου. Ο «Μπάρμπα Βαγγέλης» όπως τον λέγαμε εμείς τα παιδιά, εκτός από φανατικός φίλαθλος ήταν και θείος του μεγάλου τερματοφύλακα, για τον οποίο έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία, ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΑΝΗ. Είχε βαριά φωνή, μιλούσε αργά και ήταν και λίγο υπερβολικός στις αφηγήσεις του, αλλά σε καθήλωνε με τους ευφάνταστους χαρακτηρισμούς του.
Προ των αγώνων του Παναιτωλικού, όταν είχε ξηρασία, ο Μπάρμπα Βαγγέλης κατάβρεχε το χωμάτινο ξερό γήπεδο από περιοχή σε περιοχή και πολλές φορές, από αγάπη για την ομάδα, σταματούσε να δώσει και τις δικές του… οδηγίες στους παίκτες.
Τους πρώτους λοιπόν αφιχθέντες από το Αίγιο τους περικύκλωσαν εκατοντάδες φίλαθλοι που διψούσαν να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες για τον αγώνα. Αφού εξαντλήθηκαν οι ερωτήσεις για τη γενική εικόνα της ομάδας, ο Μπάρμπα Βαγγέλης ρωτήθηκε για την απόδοση του ανιψιού του τερματοφύλακα Σπύρου. Να η απάντηση που έχει μείνει στην ιστορία του Παναιτωλικού: «Μετά το γκολ του Γάλλου στο 14’ για 76 λεπτά ο Σπύρος Τζάνης βομβαρδίζονταν από ξηρά – αέρα και θάλασσα. Αρκετές φορές έγινε ένα με την οριζόντια δοκό. Δέκα χιλιάδες φίλαθλοι έμειναν με το στόμα ανοικτό πολλές φορές. Τι Καραπατής – Ταουξής – και Μανταλόζης λέγανε στο τέλος. Ο Τζάνης είναι καλύτερος τερματοφύλακας από αυτούς και ας παίζουν στην Εθνική. Αυτόν θα πρέπει να καλέσει ο Γιάννης Χέλμης – ομοσπονδιακός προπονητής».
Και συνεχίζει: «Η Νίκη μας θα είχε διαστάσεις θριάμβου εάν ο διαιτητής προστάτευε τους παίκτες μας από τα δολοφονικά χτυπήματα των Πατρινών. Σε ένα από αυτά που δέχτηκε στην αρχή του αγώνα ο «Κοϊνης» έπαθε ρογμώδες κάταγμα ζυγωματικού – κόκαλο κάτω από το μάτι – και ο βομβαρδιστής μας συνέχισε όλο τον αγώνα με φοβερούς πόνους και δεμένο το πρησμένο πρόσωπό του». (Τότε δεν υπήρχαν αλλαγές. Κοϊνης το ψευδώνυμο του Βασίλη Ρόκου).
Πολύ αργά επέστρεψε και η ομάδα σε μια φωταγωγημένη πόλη που επικεφαλής της … Ρωμαϊκής υποδοχής ήταν ο Δήμαρχος Αγρινίου Ηλίας Σαγιώργης. Οι ποδοσφαιριστές στους ώμους των φιλάθλων ζούσαν μια αποθέωση. Μόνο ο Βασίλης Ρόκος δεν επέστρεψε, γιατί λόγω του σοβαρού τραυματισμού του διανυκτέρευσε σε κλινική του Αιγίου, ιδιοκτησίας ενός Αγρινιώτη γιατρού με το επώνυμο Καλαμπόκας.
Στη συνέχεια του πρωταθλήματος, όπως αναμένονταν, ο Παναιτωλικός κέρδισε και τους τέσσερις αγώνες με Αχιλλέα και Προποντίδα και μαζί με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, Ολυμπιακό Βόλου, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Απόλλωνα Αθηνών πήραν μέρος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1954-55.
Τις ημέρες εκείνες της χαράς και της μέθης για την συμμετοχή της ομάδας μας στο Πανελλήνιο δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο το παρακάτω ποίημα – ύμνος του συμπολίτη μας και ένθερμου οπαδού, χημικού στο επάγγελμα, ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, το οποίο μελοποίησε ο ίδιος:
ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ
Παναιτωλικέ μεγάλη μας ομάδα
Μες στο γήπεδο σαν θύελλα ορμάς
Κι ας το μάθουν σε όλη την Ελλάδα
Πως την ψυχή σου δίνεις πάντα και νικάς
Εμπρός ομάδα μας μεγάλη
Από νίκη σε νίκη να πετάς
Της Ρούμελης καμάρι να σε πάλι
Και τη σημαία σου ψηλά να την κρατάς
Εμπρός ομάδα δοξασμένη
Να την πάρουμε και σήμερα τη νίκη
Εμπρός δαφνοστεφανωμένη
Το πρωτάθλημα και η δόξα σου ανήκει
Τέλος 7ου μέρους
Στο επόμενο:
α) Η πορεία στο Πανελλήνιο 54 – 55
β) Ο πρώτος μηδενισμός του Παναιτωλικού
γ) Η Βιογραφία του Γιώργου Παπαδόπουλου – ΓΑΛΛΟΥ.
Διαβάστε το 1ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 2ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 3ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 4ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 5ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 6ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 8ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 9ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 10ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 11ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 12ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 13ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 14ο μέρος ΕΔΩ.
