Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού.
Η νέα ποδοσφαιρική χρονιά 1965-66 ξεκίνησε για τον Παναιτωλικό με το ίδιο Δ.Σ. της προηγούμενης σεζόν που επικεφαλής ήταν ο Αγρινιώτης Νομίατρος Γιάννης καραβάνας. Παράλληλα το Δ.Σ. ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στον προπονητή Χάρι Αουρέτνικ και συνέχισε και αυτός τη νέα σεζόν. Διοίκηση, παίκτες και φίλαθλοι αναγνώρισαν όλοι τη συμβολή του στην καλή πορεία της ομάδας, στην προηγούμενη σεζόν 1964-65, που παρ’ ότι ανέλαβε προς το τέλος του πρώτου γύρου στην 7η θέση, την οδήγησε τελικά στην 2η, μια νίκη μακριά από την Α’ Εθνική.
Η Φωτογραφία αυτή είναι περιόδου 1961-62
Η ομάδα ξεκίνησε και αυτή με το ίδιο ακριβώς έμψυχο δυναμικό της προηγούμενης χρονιάς, ενισχυμένη όμως και με δύο μεταγραφές. Η πρώτη ήταν του Γιώργου Σκαμπαρδώνη με καταγωγή από την Πρέβεζα, παίκτης της τοπικής ομάδας «Νικόπολης». Μοντέρνος αμυντικός για την εποχή του, δεξιοπόδαρος, που το πάθος και ο δυναμισμός του ήταν μερικά από τα κυριότερα στοιχεία του αγωνιστικού του στυλ. Ο Γιώργος άφησε τη δική του «σφραγίδα» στον Παναιτωλικό που με πάθος αγάπησε. Τέλειος χαρακτήρας, συμπαθέστατος σε όλη την οικογένεια του Παναιτωλικού δέθηκε με την πόλη μας, στην οποία έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Ένας αξέχαστος αδερφικός φίλος.
Την ίδια σεζόν με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, η ομάδα απέκτησε με μεταγραφή από τον Ατρόμητο Περιστερίου τον Δημήτρη Σιαμόπουλο. Ένας κλασικός σέντερ φορ με άριστη τεχνική κατάρτιση, ένας μπαλαδόρος που ξεχώριζε. Δυστυχώς είχε αλλεπάλληλους τραυματισμούς και για μεγάλο διάστημα έκανε θεραπεία στην Αθήνα. Έμεινε στον Παναιτωλικό μόνο μία σεζόν και αγωνίστηκε σε δύο αγώνες πετυχαίνοντας ένα γκολ.
Όρθιοι από αριστερά: Μπάθας, Ράπτης, Σκαμπαρδώνης, Τσάμης, Σταρακάς, Ντόκας
Καθήμενοι από αριστερά: Κουτσογιάννης, Παπαμέτης, Ταλαμάγκας, Σεϊτανίδης, Τσαμπάς.
Με μεγάλη αισιοδοξία έγινε ο προγραμματισμός της σεζόν 1965-66 με στόχο φυσικά το πρωτάθλημα. Άλλωστε, η ίδια ομάδα ήταν που την προηγούμενη χρονιά άγγιξε την κορυφή. Ο Παναιτωλικός δεν ήταν δυνατόν να μην έχει μόνιμα βλέψεις για άνοδο στην Α’ Εθνική, γιατί και πολύ καλούς παίκτες είχε, και άριστη διοίκηση, γήπεδο δικό του που πλημμύριζε από φιλάθλους σε κάθε αγώνα, δημιουργώντας μια καυτή ατμόσφαιρα. Επίσης διέθετε και μια οικονομική άνεση από τις εισπράξεις των εισιτηρίων αφού ήταν για αρκετές σεζόν πρώτος σε εισιτήρια από όλες τις ομάδες της Β’ Εθνικής, αλλά και από κάποιες από την Α’. Με λίγα λόγια, ο Παναιτωλικός συζητούταν τότε από τους ποδοσφαιρικούς κύκλους, ως ένα από τα πιο νοικοκυρεμένα σωματεία, ανεξάρτητα από την κατηγορία που αγωνίζονταν.
Το πρωτάθλημα Β’ Εθνικής 1965-66 διεξήχθη σε τρείς ομίλους των 16 ομάδων. Οι νικητές των ομάδων προκρίνονταν στην τελική φάση, όπως και την προηγούμενη σεζόν, και οι δύο πρώτοι ανέβαιναν στην Α’ Εθνική. Ο Παναιτωλικός τοποθετήθηκε στον Α’ όμιλο, όπως για πρώτη φορά και οι ομάδες της Κρήτης – ΟΦΗ – Α.Ο. Χανίων. Κυριότεροι αντίπαλοι του Παναιτωλικού για την πρώτη θέση ήταν ο ΟΦΗ, ο Φωστήρας, ο Απόλλων Καλαμάτας και ο Ατρόμητος Αθηνών. Στον όμιλό μας υπήρχαν και δύο ομάδες από τα Γιάννενα, ο Α.Ο. Ιωαννίνων και ο Αβέρωφ, οι οποίες στο τέλος της περιόδου συγχωνεύτηκαν με την ονομασία Π.Α.Σ. Γιάννινα.
Με το ξεκίνημα λοιπόν της νέας περιόδου, σιγά – σιγά η αρχική αισιοδοξία εξανεμίστηκε και όλοι προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα. Ο λόγος; Στους 10 πρώτους αγώνες είχαμε μόνο τέσσερις εντός έδρας νίκες – ΟΦΗ, Θύελλα, Χανιά και ολυμπιακό Πατρών. Δύο ισοπαλίες εντός – Παναχαϊκή και Αβέρωφ και τρεις ήττες εκτός με Εθνικό Αστέρα, Καλαμάτα και Φωστήρα και μια ισοπαλία εκτός με το Χαλάνδρι.
Παναιτωλικός – Πρέβεζα 5-0 σεζόν 1969-70. Ο Σταρακάς πετυχαίνει το πρώτο από τα δύο γκολ του με κεφαλιά. Τα υπόλοιπα Κουτσογιάννης (2), Τσαμπάς.
Στον 2ο γύρο η ομάδα ανέκαμψε, αλλά είχε χάσει πολύτιμο έδαφος και έμεινε πίσω στη βαθμολογία, η οποία τελικά διαμορφώθηκε ως εξής: ΟΦΗ 74, Φωστήρας 70, Παναιτωλικός 67, Απόλλων Καλαμάτας 66. Έκπληξη αποτέλεσε η 8η θέση της Παναχαϊκής με 62 βαθμούς.
Στην τελική τώρα φάση, οι νικητές των τριών ομίλων, ΟΦΗ (πρώτος όμιλος), Βύζας Μεγάρων (δεύτερος) και Βέροια (τρίτος) διεκδίκησαν την άνοδό τους στην Α’ Εθνική σε διπλούς μεταξύ τους αγώνες. Ανέβηκαν οι Βύζας και Βέροια. Υποβιβάστηκαν από την Α’ Εθνική ο Παναιγιάλειος και η Νίκη Βόλου. Από την Β’ Εθνική δεν υποβιβάστηκε τελικά καμία ομάδα, γιατί η ΕΠΟ αποφάσισε την τελευταία στιγμή να αυξήσει τις ομάδες των τριών ομίλων από 16 σε 18 με ομάδες Γ’ Εθνικής. Αξιοσημείωτο είναι ότι πρώτος σκόρερ της Β’ Εθνικής αναδείχθηκε ο Σάκης Κουβάς του Βύζαντα Μεγάρων σημειώνοντας 26 γκολ!
Από τον Παναιτωλικό περισσότερες συμμετοχές είχαν: Δημήτρης Μπάθας, Φάνης Ζαρκαβέλης, Αριστείδης Μπαρχαμπάς, Σπύρος Νικολάου. Σκόρερ οι Νικολάου και Παπαμέτης από 9 γκολ.
Υ.Γ. Μια σύρραξη με άσχημο τέλος…
Μετά τη λήξη του εκτός έδρας αγώνα του 2ου γύρου με τον Αβέρωφ Ιωαννίνων ( 0-0 ) της περιόδου 1965-66 που αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο, σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο μεταξύ των αντιπάλων ποδοσφαιριστών , που πάρα λίγο να έχουν τραγικές συνέπειες.
Συγκεκριμένα, οι ποδοσφαιριστές του Αβέρωφ, λόγω της ισοπαλίας, και που η ομάδα τους αντιμετώπιζε άμεσα τον υποβιβασμό, μας επιτέθηκαν οργανωμένα, γιατί δεν υποκύψαμε στις πιέσεις, παρακάλια και εν ψυχρό χτυπήματα στη διάρκεια του αγώνα ώστε να πάρουν τους 3 βαθμούς της νίκης. Καμμιά προστασία βέβαια δεν είχαμε από τους διαιτητές, όπως και από την αστυνομία στο τέλος του αγώνα. Να σημειωθεί δε ότι δεν είχε κριθεί οριστικά από την ΕΠΟ ότι δεν θα υποβιβαζόταν καμία ομάδα τη σεζόν αυτή, όπως και δεν είχε αποφασιστεί ακόμα η συγχώνευση του Αβέρωφ με τον συμπολίτη του «Ατρόμητο» ο οποίος δεν κινδύνευε.
Με το σφύριγμα λοιπόν της λήξης, οι Γιαννιώτες ποδοσφαιριστές μας επιτέθηκαν με πρώτους στόχους τους Δούκα – Μπαρχαμπά – Ντόκα – Ζαρκαβέλη – Μπάθα, από τους πιο ψυχωμένους, που με τις αγριοφωνάρες τους κατά τη διάρκεια του αγώνα παρακινούσαν εμάς τους υπόλοιπους να μη λιποψυχήσουμε στα σκόπιμα χτυπήματα των προσωπικών μας αντιπάλων.
Δεν άργησε ο αγωνιστικός χώρος να μετατραπεί σε αρένα, αφού η σύρραξη γενικεύτηκε και από τις δύο αποστολές. Ένας παίκτης του Αβέρωφ άρπαξε τον κουβά – από αλουμίνιο – που είχαμε στον πάγκο μας με νερό και κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Γιώργου Δούκα, που ήταν επί κεφαλής της αμυνόμενης αποστολής μας. Αμέσως ο Γιώργος κατέρρευσε, σχεδόν αναίσθητος. Βλέποντας οι Γιαννιώτες την σοβαρή κατάσταση του έφυγαν τρέχοντας για τα αποδυτήρια (διαιτητές και παρατηρητής ήταν ήδη στα αποδυτήρια).
Με το νοσοκομειακό ο Γιώργος μεταφέρθηκε στον νοσοκομείο «Χατζηκώστα» όπου όλη η αποστολή μας τον επισκέφθηκε πριν την αναχώρηση για Αγρίνιο. Όπως μας είπαν οι γιατροί, είχε βαριά διάσειση, δεν επικοινωνούσε και οπωσδήποτε χρειάζονταν κάποιον να διανυκτερεύσει κοντά του. Εγώ υπηρετούσα τότε τη στρατιωτική μου θητεία στα Γιάννενα – διαβιβάσεις. Είχα 48ωρη άδεια από την προηγούμενη μέρα λόγω του αγώνα, η οποία τελείωνε εκείνες τις ώρες που η αποστολή ήταν στο νοσοκομείο.
Δύσκολο να μείνει κάποιος, καθώς όλοι ήταν εργαζόμενοι. Έφερα στο μυαλό μου το πέσιμο, η καλύτερα το σώριασμα του Γιώργου στο έδαφος μετά από το χτύπημα. Μπορείς να αφήσεις τον συμπαίκτη σου αλλά προπάντων το φίλο σου αβοήθητο σε αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής του; Χωρίς λοιπόν να σκεφτώ ιδιαίτερα τις συνέπειες που θα είχα από τη μονάδα μου για το αδικαιολόγητος απών στο βραδινό και σίγουρα για το πρωινό προσκλητήριο, διαβεβαίωσα όλους στην αποστολή πως θα μείνω εγώ να κάνω παρέα στον Γιώργο και έφυγα για το δωμάτιό του.
Όλη νύχτα έμεινα ξάγρυπνος, με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να επισκέπτονται τακτικά τον Γιώργο, ο οποίος είχε παρατεταμένη απώλεια αισθήσεων, και επαναλάμβανε ξανά και ξανά το ερώτημα: «Πού βρίσκομαι;»
Τα μεσάνυχτα μου έφεραν μια κανάτα με τσάι και ένα κουταλάκι για να του βρέχω τα χείλη. Τον πίεσα πάρα πολύ – όπως με διέταξαν οι γιατροί – για να καταπίνει σιγά – σιγά λίγο τσάι γιατί θα του έκανε καλό.
Τις πρωινές ώρες άρχισε να ανακτά εν μέρει τις αισθήσεις του, κάτι που έκανα γνωστό στη διοίκηση στη συχνή μας τηλεφωνική επικοινωνία. Το μεσημέρι – όπως ήδη είχα ενημερωθεί – ήρθε από το Αγρίνιο ο «Τασάκλας» – Τάσος Αναστασιάδης – με το ταξί του και έφερε τον Γιώργο σπίτι του.
Τελειώνοντας έχω να πω ότι ο Γιώργος Δούκας δεν δείλιαζε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο όταν οι συμπαίκτες του αντιμετώπιζαν απειλές η κινδύνους από νταηλίκια αντιπάλων. Είχε ατρόμητη καρδιά.
Και κάτι τελευταίο: Ο Γιώργος δεν ξέχασε ποτέ την συμπαράστασή μου στον βαρύ τραυματισμό που είχε στα Γιάννενα, κάτι που έδεσε περισσότερο τη φιλία μας. Όσο ζούσε, μου ανέφερε πολλές φορές το γεγονός αυτό, πάντα με ευγνωμοσύνη.
Διαβάστε το 1ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 2ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 3ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 4ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 5ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 6ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 7ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 8ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 9ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 10ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 11ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 12ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 13ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 14ο μέρος ΕΔΩ.
