Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς – Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού
Η παρακάτω φωτογραφία είναι η πρώτη μου με την κίτρινη φανέλα του Παναιτωλικού όταν, ανήλικος ακόμη – ΣΤ τάξη δημοτικού – , εντάχθηκα επίσημα στην παιδική ομάδα του συλλόγου μας. Για μένα, η φωτογραφία αυτή κρύβει πολλά συναισθήματα, όπως υπερηφάνεια, συγκίνηση, πάθος, αγωνία, άγχος, θαυμασμό αλλά και παιδικά μου όνειρα, στόχους, και αθάνατες φιλίες. Κοιτάζοντάς την με νοσταλγία, κλείνω τα μάτια, γυρίζω το χρόνο πίσω και γίνομαι πάλι… παιδί.
Από αριστερά καθιστοί: Πετρόπουλος, Ντόκας, Ζαφαράνας, Σουμέλης.
Βλέπω τον εαυτό μου ανεβασμένο σε μια πέτρα, γαντζωμένο με τα χέρια στο συρματόπλεγμα του γηπέδου, να παρακολουθεί αποσβολωμένος τα παιδικά του ινδάλματα: Παπαδόπουλος – Γάλλος, Μήτσου, Ρόκος, Μπάθας, Τζάνη και άλλους. Κάθε τρίπλα, απόκρουση ή γκολ έφερνε αποθέωση των παικτών από τους φιλάθλους, και εγώ πλημμυρισμένος από ευτυχία ζω ένα όνειρο που δεν θέλω να τελειώσει. Η προσοχή μου όμως είναι ιδιαίτερα στραμμένη στο πρότυπό μου, τον μυθικό – για μένα – διεθνή Βασίλη Μήτσου, με εκείνο το νούμερο 5 στην πλάτη, ένας αριθμός που με γοητεύει αφάνταστα.
Κάποια στιγμή που η μπάλα βγήκε άουτ κοντά στο μέρος όπου ήμουν, ο Βασίλης Μήτσου έρχεται να την πάρει για να συνεχιστεί το παιγνίδι, κάνοντας μια μικρή στάση για να πάρει λίγες γρήγορες και βαθιές αναπνοές. Ήρθαμε αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο, μόνο το συρματόπλεγμα μας χώριζε. Φαίνεται ότι εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που ήμουν κρεμασμένος από το χοντρό συρματόπλεγμα – λες και ήμουν χαλκομανία – και σίγουρα διέκρινε και τον θαυμασμό μου για αυτόν, και με κοίταξε για λίγο ίσια στα μάτια. Ένιωσα ένα δέος. Μου φάνηκε ότι είχαμε μια επικοινωνία στη βουβή γλώσσα του σώματος. Όταν ηρέμησα έβαλα σε τάξη αυτόν το «διάλογο».
«Να μου μοιάσεις», ξεκίνησε να μου λέει. «Όταν μεγαλώσεις να φορέσεις και εσύ την κίτρινη φανέλα». «Ο Παναιτωλικός είναι ΙΔΕΑ, πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει γιατί είναι ο μοναδικός Ελληνικός σύλλογος που διατηρεί νυχτερινό σχολείο ισάξιο του δημοσίου, όπου εκατοντάδες εργαζόμενα άπορα παιδιά της πόλης μας και της γύρω περιοχής αποκτούν μια στοιχειώδη μόρφωση, και με το απολυτήριο εξασφαλίζουν μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία. Ο Κυριακάτικος αγώνας του Παναιτωλικού είναι η μοναδική διασκέδαση και ψυχαγωγία για τους χιλιάδες εργάτες στα καπνομάγαζα της πόλης μας, τους αγρότες αλλά και για τη νεολαία. Ακόμα, όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη μας ο Παναιτωλικός και η ΓΕΑ τις διοργανώνουν. Ο Παναιτωλικός μας έχει ανάγκη όλους». Μέσα μου έκανα όρκο: «Θα σου μοιάσω, για να βοηθήσω και εγώ την Παναιτωλική ιδέα!» του απάντησα.
Ο καιρός περνούσε. Η φωνή μου από παιδική έγινε εφηβική. Όλο αυτό το διάστημα σχολείο, σκληρή δουλειά στο γήπεδο, σεβασμός στον προπονητή, υπομονή, πειθαρχία, αθλητική ζωή αλλά και πίστη στο στόχο. Το διάστημα αυτό, το πρότυπό μου, μετά από μια λαμπρή καριέρα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Κυριακή μεσημέρι, η ανδρική ομάδα πλαισιωμένη από μερικά μέλη της εφηβικής – Ντόκας, Παπαποστόλου, Μπάθας και φυσικά εγώ – συγκεντρωθήκαμε στα αποδυτήριά μας για τον επερχόμενο δύσκολο αγώνα.
Ο προπονητής ανακοινώνει με αριθμητική σειρά την ενδεκάδα. Όταν έφτασε στο νούμερο 5, στράφηκε σε εμένα, μου έκανε κάποια κομπλιμέντα για να με εμψυχώσει και μου έδωσε τη κίτρινη φανέλα με το νούμερο 5. Αμηχανία και άγχος άρχισε να με κυριεύει. Θα μπορέσω να αντέξω το βάρος της φανέλας με το νούμερο 5, που σε κάθε αγώνα θα με συγκρίνουν με το πρότυπό μου; Ως πότε θα με ακολουθεί αυτή η σύγκριση; Πόσο καλύτερα ήταν πίσω από το συρματόπλεγμα πάνω στη πέτρα! Σκέφτηκα για μια στιγμή να το σκάσω. Όμως, άκουσα μια φωνή μέσα μου που με συγκλόνισε: « Αν το σκάσεις πως θα συνεχίσει να υπάρχει η Παναιτωλική ιδέα;» και ξανά: «Και ο όρκος για το νυχτερινό σχολείο;». «Θάρρος μικρέ», μου λένε οι έμπειροι συμπαίκτες μου.
Βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο επικρατεί ένα πανδαιμόνιο, από την καυτή ατμόσφαιρα των φιλάθλων μας. Ως δια μαγείας, η ψυχολογία μου άλλαξε. Εξαφανίστηκε από πάνω μου το τρακ, ο φόβος και το άγχος. Κάνουμε κύκλο να χαιρετήσουμε τον κόσμο. Σηκώνω τώρα με θάρρος τα μάτια μου προς την εξέδρα, υψώνοντας τα χέρια για να ευχαριστήσω το φίλαθλο κοινό για την συμπαράστασή του στην παρθενική μου εμφάνιση. Ανάμεσά τους, όλο περηφάνια ο πατέρας μου και τα αδέλφια μου. Σε κάποια από τις ταράτσες των γύρω σπιτιών που μοιάζουν με ουράνιες εξέδρες, διακρίνω την καλή μου που μου στέλνει κρυφά μηνύματα αγάπης και αυτοπεποίθησης.
Και εκεί που ο διαιτητής είναι έτοιμος να σφυρίξει την έναρξη, εγώ έχω χουφτώσει τον Τίτορμο – το σήμα του Παναιτωλικού – που είναι ραμμένο στη φανέλα στο μέρος της καρδιάς κάνοντας όρκο νίκης, κάτι σαν μαγνήτης με έλκει προς το μέρος της αγαπημένης μου παιδικής θέσης που έχω εγκαταλείψει οριστικά. Με έκπληξη βλέπω ένα παιδί ανεβασμένο στην πέτρα μου, γαντζωμένο με τα χέρια στο συρματόπλεγμα, να παρακολουθεί πλημμυρισμένο από ευτυχία τα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα. Πλησίασα λίγο, το κοίταξα ίσια στα μάτια, και ξεκινήσαμε ένα σύντομο διάλογο χωρίς λέξεις στη γλώσσα του σώματος, όπου τον παρότρυνα όταν μεγαλώσει να υπηρετήσει και αυτός τον Παναιτωλικό μας. Από τις εκφράσεις του προσώπου και τα νοήματά του έδειξε πως έλαβε τα μηνύματά μου, αφού μου «απάντησε»: «Θέλω και εγώ όταν μεγαλώσω να φορέσω την κίτρινη φανέλα με το νούμερο 5. Πιστεύω στην Παναιτωλική ιδέα. Καταλαβαίνω πως ο Παναιτωλικός πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει για την πόλη, το νυχτερινό σχολείο, για τη διασκέδαση των αγροτών, των εργατών και της νεολαίας του Αγρινίου και της ευρύτερης περιοχής».
Ο αγώνας ξεκινά. Του ρίχνω μια ταχύτατη ματιά και τον βλέπω να ενώνει με πάθος την ψιλή φωνούλα του στον ίδιο ρυθμό των χιλιάδων θεατών, για να εμψυχώσουν την ομάδα, σπρώχνοντάς την προς τη νίκη. Σκέφτομαι: Η επόμενη γενιά είναι στη θέση της για να παραλάβει τη σκυτάλη της Παναιτωλικής ΙΔΕΑΣ. Παναιτωλικέ έχεις βαθιές ρίζες, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ 1000 ΧΡΟΝΙΑ.
Υ.γ. Αφιερωμένο στα 96α γενέθλια του ένδοξου σωματείου μας, που γιορτάσαμε τις 9/3/2022
Θυμάμαι για πρώτη φορά που είδα τον Παναιτωλικό ήταν σένα αγώνα με τον ΟΦΗ κέρδισε ο Παναιτωλικός 2-0 με δύο γκολ του Μήτσου. Ειμουνα στη μικρή κερκίδα και πριν τον αγώνα άκουγα τα σχόλια του κόσμου που έλεγαν Α σήμερα δε παίζει ο Καλύβας τέρμα παίζει ο Λαλακης Ποιος ειν αυτός ρωτάω Ντοκας είναι το όνομα του μου λέει ο γαμπρός μου ο άντρας της αδελφής μου που με είχε πάρει μαζί του στο γήπεδο. Δεν έπαιζε κι ο Νικος ο Κουτσογιαννος που τόσα άκουγα μικρό παιδί τότε 8 χρονων, πρέπει να ταν το 1963 θαρρώ. Στη θέση του Κουτσογιαννου ποιος παίζει ρωτάω Ο Τζανερας μου λέει ο γαμπρός μου ο Γιάννης ο Κοντοκωστας, ήρθε απ τον Ατρομητο . Κι ο Μαυρίδης ποιος είναι ρωταω νατος αυτός εκεί με το 9. Τον Μαυρίδης τον είχα υπ οψη απ τα χαρτάκια όταν ήταν στον Πανιώνιο. 2 ο Φάνης Ζαρκαβελης 4 ο Γιάννης Δρόσος το 6 ο Μπαθας 7 ο Τζανερας 8 νομιζω ο Ροκος 9 ο Μαυρίδης 10 ο Μήτσου 11 ο Παπαμετης το 3 και το 5 δε θυμάμαι έπαιζαν ο Γιαννόπουλος ο Σκαμπαρδωνης η ο Τσάμπάς εσύ θα σε γελάσω. Από τον ΟΦΗ θυμάμαι τερματοφυλακα τον Γιδοπουλο τον Θεοφάνης τον Αλεξανδρή τον Βουζουνερακη . Και όλη εκείνη την μαγεία της πρώτης φοράς που πηγα για πρώτη φορά στο γήπεδο και είδα τον Παναιτωλικό και πιο πολύ τις ζητωκραυγες του κόσμου όταν μπήκανε τα γκολ Μυκήνες να γυρίσω χρόνια πίσω στο 1963 στα οχτώ μου χρόνια. Νάσαι καλά Βασίλη
Βασίλη ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσφορά σου στον Παναιτωλικό μας και για το ωραίο κείμενο μέσα από το οποίο σε γνωρίσαμε καλύτερα.
Πως και δε βλεπω πουθενα τον ξαδερφο Τακη-Δημητρη Παπαποστολου και παιχτης ητανε,καλος αθλητης και στο επι κοντω και αρκετα γνωστος στην πατριδα σαν καταξιωμενος Μουσικοσυνθετης Αιωνια του η μνημη….
Αρης Πατελος,,,μονημος κατοικος Καναδα