*Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς, Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού.
Με ιδιαίτερο σεβασμό στη μνήμη του, αλλά και θαυμασμό της προσωπικότητάς του όσο ζούσε, αφηγούμαι παρακάτω τη βιογραφία του οικογενειακού μου φίλου και συμπαίκτη με τον αδαμάντινο χαρακτήρα και τα υψηλά ιδανικά Βασίλη Μήτσου, του πληρέστερου ποδοσφαιριστή μέχρι σήμερα που φόρεσε και τίμησε την κίτρινη φανέλα. Ο Βασίλης δεν απαίτησε σεβασμό ποτέ και από κανέναν, αλλά τον κέρδισε λόγω της έντονης προσωπικότητάς του και της ηθικής και δίκαιης συμπεριφοράς του.
Πιστεύω ότι δεν θα διαφωνήσει κανείς από όσους τον είδαν αγωνιζόμενο ότι ο Βασίλης Μήτσου ήταν ο πιο πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού όλων των εποχών και ένας παίκτης σύγχρονος της εποχής μας που θα μπορούσε άνετα να κάνει σπουδαία καριέρα και σήμερα σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας μας.
Την ίδια άποψη έχουν εκφράσει κατά καιρούς διάφοροι συμπαίκτες του Βασίλη, όπως ο «ιπτάμενος» τερματοφύλακας Θεόφιλος Ντόκας, οι Νίκος Κουτσογιάννης, Μήτσος Μπάθας, Γιάννης Δρόσος, Αριστείδης Μπαρχαμπάς, Φάνης Ζαρκαβέλης, Μπάμπης Τσαμπάς, Βασίλης Ρόκος και σχεδόν οι περισσότεροι παλαιοί και νεότεροι συμπαίκτες του.
Ο Βασίλης Μήτσου γεννήθηκε το 1934 στο χωριό Κτηστάδες του νομού Άρτας κοντά στα Πράμαντα Τζουμέρκων (Το χωριό του πήρε το όνομά του από τους πολλούς μαστόρους της πέτρας που δραστηριοποιούνταν εκεί, τους λεγόμενους «πετράδες»).
Η μητέρα του – Λαμπρινή – είχε ένα γιο που γεννήθηκε το 1924 από προηγούμενο γάμο. Το επώνυμο του συζύγου ήταν Μπετχαβάςκαι το όνομα του γιου Γιώργος (τον φώναζαν Γάκια). Ο Σύζυγος πέθανε αρχές του 1925 από βαρύ τραύμα που απέκτησε κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία στα πλαίσια της – απατηλής – «μεγάλης ιδέας» που αποδείχθηκε μία από τις πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας.
Από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του – το επώνυμο του συζύγου Μήτσου – η οικογένεια απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και μια κόρη. Κατά τη διάρκεια της κατοχής η οικογένεια εγκατέλειψε το χωριό κυνηγημένη από τους «δωσίλογους», καθ’ ότι ο Γάκιας προσχώρησε σε αντάρτικο σώμα με το ψευδώνυμο «Τζουμέρκας», ενώ η μητέρα του ήταν μέλος του ΕΑΜ. Ήρθαν λοιπόν στο Αγρίνιο και εγκαταστάθηκαν κοντά στα Παπαστράτεια εκπαιδευτήρια.
Από την παιδική του ακόμη ηλικία, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, ο Βασίλης έδειχνε το μεγάλο ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Όταν ο Βασίλης Μήτσου ήταν 15 ετών, ο Βασίλης Καραθανάσης – πατριάρχης του Παναιτωλικού, παλαίμαχος τερματοφύλακας και αργότερα επί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου – γυρνώντας στις αλάνες του Αγρινίου, ξεχώρισε τον Βασίλη και τον συνομήλικο και παιδικό του φίλο Χρίστο – Τάκη – Μπάθα και τους πήρε στον Αστέρα Αγρινίου στον οποίο ο Καραθανάσης – πλούσιος ξυλέμπορος – ήταν πρόεδρος.
Μετά από δύο χρόνια και κατ’ απαίτηση των Αγρινιωτών φιλάθλων ο Βασίλης Καραθανάσης ανέλαβε τα ηνία του Παναιτωλικού φέρνοντας μαζί του και τα δύο «πουλέν» από τον Αστέρα. Οι δύο ταλαντούχοι νεαροί προσαρμόστηκαν πολύ εύκολα στις απαιτήσεις παιγνιδιού της νέας τους ομάδας, η οποία είχε ως βασικά στελέχη τους Τζάνη – Μπισδούνη – Ακριτίδη – Ρόκο και τον «μεγάλο» Γιώργο Παπαδόπουλο (Γάλλο).
Η Φήμη του Παναιτωλικού με την συμμετοχή των δύο αυτών ταλέντων απογειώθηκε την δεκαετία του 1950 αφού ο Παναιτωλικός τότε ήταν μόνιμος πρωταθλητής Νοτίου Ομίλου, έναν όμιλο που όρισε η ΕΠΟ και απλώνονταν σε ένα μεγάλο γεωγραφικό χώρο: Αιτωλοακαρνανία – Αχαΐα – Αιγιαλεία – Ηλεία – Μεσσηνία – Εύβοια – Κορινθία. Τα ονόματα του Βασίλη Μήτσου και του Γάλλου άρχισαν να συζητούνται από τους φιλάθλους των αντίπαλων ομάδων.
Τη σαιζόν 1954 – 55 ο Παναιτωλικός συμμετείχε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα όπου πήραν μέρος οι έξι καλύτερες Ελληνικές ομάδες, μια τεράστια επιτυχία για την εποχή εκείνη. Βασικοί συντελεστές αυτής της επιτυχίας, απ’ ότι λέγανε οι πιο παλιοί αλλά και οι δημοσιογράφοι της εποχής, ήταν ο νεαρός Βασίλης Μήτσου αλλά και ο κατά έξι χρόνια μεγαλύτερός του Γάλλος. Ο Βασίλης συζητήθηκε πάρα πολύ από φιλάθλους αλλά και παράγοντες των ομάδων του κέντρου. Μου έλεγε με ταπεινοφροσύνη και περηφάνια: « ήμουν μέλος και εγώ εκείνης της μεγάλης ομάδας παρ’ ότι ήμουν είκοσι χρονών».
Πολυτάλαντος ποδοσφαιριστής ο Βασίλης, έπαιζε με ευκολία – χωρίς υπερβολή – σε όλες τις θέσεις του γηπέδου. Η Βασική του θέση ήταν μεσοεπιθετικός. Αυθεντικό ταλέντο, έγινε αμέσως ένας επιτελικός μέσος, ένας αληθινός ηγέτης με ουσία. Οργάνωνε με μαεστρία τις επιθέσεις της ομάδας, αλλά παράλληλα ήταν και ένας από τους καλύτερους σκόρερ του Παναιτωλικού. Χρησιμοποιούσε άνετα και τα δύο πόδια, είχε μεγάλη αλτικότητα, ήταν δε ασυναγώνιστος μαχητής, ένα παλληκάρι στον αγώνα, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός έδρας. Παροιμιώδες ήταν το πάθος και η υπομονή του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Για όλα τα παραπάνω δικαίως ο Βασίλης Μήτσου θεωρείται η μεγαλύτερη μορφή στην ιστορία του Παναιτωλικού.
Στην ηλικία των 21 ετών, ο Βασίλης ένιωσε Πανελλήνια καταξίωση και ο Παναιτωλικός μεγάλη προβολή, αφού ήταν από τα βασικά στελέχη της Εθνικής νέων που πήρε μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Αξιοσημείωτο ήταν πως ό Βασίλης αποτελούσε τον μοναδικό επαρχιώτη ποδοσφαιριστή στην αποστολή. Σύμφωνα με την εφημερίδα «ΕΚΙΠ» ο Βασίλης ανακηρύχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής στη διοργάνωση. Έτσι, όταν επέστρεψε οι φίλαθλοί μας του κόλλησαν το ψευδώνυμο «Μαγυάρος».
Το πρώτο ψευδώνυμο «Τσιλιλής» το είχε αποκτήσει από μαθητής του δημοτικού, όταν τα μεγαλύτερα παιδιά στη διάρκεια της κατοχής γράφανε συνθήματα στους τοίχους των Παπαστράτειων εκπαιδευτηρίων εναντίων των κατακτητών, και βάζανε τον μικρό Βασίλη να φυλάει «τσίλιες», δηλαδή να παρακολουθεί τις κινήσεις των Γερμανών στρατιωτών που είχαν στρατοπεδεύσει δίπλα στο πάρκο, ώστε να τους ειδοποιήσει έγκαιρα.
Ένθερμος οπαδός και μέλος του ΚΚΕ ο Βασίλης μέχρι την τελευταία του πνοή, όταν έφτασε ο καιρός να καταταγεί στον στρατό, για να αποφύγει κάποιο από τα τάγματα ανεπιθύμητων στα σύνορα, και να γλυτώσει δύο χρόνια γεμάτα καψόνια, αγριάδες και ψυχολογική βία, συχνά φαινόμενα την εποχή εκείνη σε αντιφρονούντες φαντάρους, αλλά και για να μην μείνει ανενεργός ποδοσφαιρικά αυτά τα δύο χρόνια στράτευσης, η διοίκηση του Παναιτωλικού αποφάσισε να του δώσει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό Πειραιώς, ο οποίος κατ’ αρχήν θα του εξασφάλιζε προστασία.
Προπονητής τότε των Πειραιωτών ένα μεγάλο όνομα, ο Ούγγρος ΤΙΜΠΟΡ, που όπως λέγανε και γράφονταν στις εφημερίδες, ο Βασίλης ήταν για αυτόν η πρώτη προτεραιότητα την περίοδο των μεταγραφών. Από την μεταγραφή αυτή ωφελήθηκε και ο Παναιτωλικός που πήρε πλούσια ανταλλάγματα. Έτσι λοιπόν, ο Βασίλης τη σαιζόν 1957-58 ντύθηκε στα κόκκινα που… του «πήγαιναν» πάρα πολύ και έγινε μέλος της «Θρυλικής» ομάδας η οποία τη χρονιά εκείνη αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος.
Με τον Ολυμπιακό έπαιξε πάρα πολλούς αγώνες, αποτέλεσε επίσης βασικό στέλεχος της Εθνικής ενόπλων. «Όταν έβγαινα βόλτα στο Πασαλιμάνι, Καστέλα και άλλες Πειραιώτικες γειτονιές», μου έλεγε με συγκίνηση, «γνώριζα μια ενθουσιώδη αναγνώριση, ένα θαυμασμό από τους φιλάθλους! Αυτόν τον λαό τον έχω πάντα στην καρδιά μου».
«Στα μέσα της δεύτερης σεζόν μου στον Ολυμπιακό, 1958-59 η διοίκηση μετά από κυβερνητικές πιέσεις, έδιωξε τον δάσκαλο, προστάτη μου και προπονητή ΤΙΜΠΟΡ – πολιτικά τα αίτια – με τον οποίο ήμουν και συναισθηματικά δεμένος. Αδράνησα και εγώ τελείως για το σωματείο και όταν τελείωσα το στρατιωτικό απαίτησα μεταγραφή την οποία πήρα εύκολα καθώς είχα και την συμπαράσταση της… κλίκας των ποδοσφαιριστών που δεν με ήθελαν και μου δημιουργούσαν προβλήματα».
«Ξαναήρθα λοιπόν στο Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό, για τον οποίο χτυπούσε μόνιμα η καρδιά μου», έλεγε. Εδώ τον περίμενε μια θέση για εργασία στο λογιστήριο του ΚΤΕΛ . Τα απογεύματα ασχολούταν και με την πώληση υγραερίου «Ατζιπ – Γκας». Λίγο αργότερα σε αυτό το κατάστημα που ήταν στο σιντριβάνι λειτούργησε και πρακτορείο ΠΡΟ ΠΟ, άδεια που του δόθηκε τιμητικά επειδή ήταν διεθνής ποδοσφαιριστής.
Το 1960 παντρεύτηκε την Αγρινιώτισσα Ελένη – Νίτσα – Αντωνάτου, άριστη σύζυγο και μητέρα και ένα άτομο βαθιά καλλιεργημένο. Μαζί απέκτησαν τρία απιδιά, τον Γιώργο (μηχανολόγο μηχανικό του Μετσόβιου Πολυτεχνείου), και τα δίδυμα Θωμά (οικονομικό τμήμα νομικής) και Λαμπρινή – Μελίνα- (Αγγλική φιλολογία).
Η επαγγελματική και ποδοσφαιρική του καριέρα διακόπηκε βίαια από το στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου. Στα μέσα του 1967 συνελήφθη από τη χούντα για αντιστασιακή δράση. Ο Βασίλης Καραθανάσης, πρόεδρος τότε του Παναιτωλικού – ο οποίος έδειξε μια συμπάθεια στο καθεστώς – είπε στον στρατιωτικό διοικητή Αγρινίου «Εάν είχαμε στην πόλη μας 50 ακόμη Μήτσου, η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη».
Μετά την αποφυλάκισή του, επειδή όπως έλεγε δεν μπορούσε να ζήσει «γονατιστός», έφυγε οικογενειακώς, μαζί με τα τρία ανήλικα παιδιά του για το Μόντρεαλ του Καναδά όπου εργάστηκε σκληρά σε ένα βυρσοδεψείο.Με τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα και στην θέση του στο ΚΤΕΛ και του επεστράφη η άδεια ΠΡΟ ΠΟ. Ο Θάνατος της αγαπημένης του Ελένης – 30/9/97 – επηρέασε πάρα πολύ την ψυχολογία και την υγεία του. Πέθανε στις 18/7/11.
Ο Βασίλης από την παιδική του ακόμη ηλικία έσερνε έναν καημό, έναν ψυχικό πόνο που τον απέκτησε μετά την απώλεια του κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερου αδερφού του Γιώργου – Γάκια, το μοναχοπαίδι της μητέρας του από τον πρώτο της γάμο. Ο Γάκιας – λατρεμένος αδερφός του Βασίλη – στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα του Ελληνικού στρατού και πλήρωσε με τη ζωή του τη συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, γιατί πίστεψε ότι αγωνίστηκε για μια Ελλάδα αληθινά ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική. Η εκτέλεση έγινε στο πεδίο βολής, στη θέση Αγριλιά Μεσολογγίου την 1/2/49. Ήταν 25 ετών.
Ποιοι τον εκτέλεσαν όπως και εκατοντάδες ακόμη πατριώτες για την ίδια αιτία; Η «μαριονέτα» Ελληνική κυβέρνηση που διόρισαν οι Άγγλοι μετά την απελευθέρωση, η οποία γέμισε τις φυλακές και τα ξερονήσια με αυτούς που «φύλαξαν Θερμοπύλες» στην κατοχή, κυβέρνηση η οποία όταν σκλαβώθηκε η Ελλάδα από τους Γερμανούς, αφού άρπαξαν το χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος το έσκασαν στο Κάϊρο μαζί με το υπηρετικό τους προσωπικό. Εκεί έκαναν… αντίσταση από τους πολυτελείς καναπέδες των νυχτερινών κέντρων.
Για τις εκτελέσεις βοήθησαν βέβαια και οι … μαρτυρίες των Ράλληδων, δωσίλογων Χιτών, μαυραγοριτών που επί κατοχής έγιναν ένα με τους κατακτητές. Όσοι από αυτούς δεν ακολούθησαν τους Γερμανούς στην πατρίδα τους και έμειναν εδώ, άλλαξαν τις ταυτότητές τους για να κρυφτούν και ανέλαβαν και σημαντικά πόστα.
Τελειώνω δυστυχώς με ένα τραγικό γεγονός που έπληξε την οικογένεια του Βασίλη και της Ελένης Μήτσου, που συντάραξε την πόλη μας. Ήταν ο απροσδόκητος θάνατος του Θωμά – δίδυμος με τη Μελίνα – στις 6/5/2017 σε ηλικία 50 ετών. Ο Θωμάς ήταν ανώτερο στέλεχος της Αττικής τράπεζας. Άφησε σύζυγο και 4 παιδιά ορφανά.
Δύο τελευταία λόγια: Όποιος γνώρισε καλά τον Βασίλη Μήτσου, είναι σίγουρο πως ζει και στο μυαλό και στην καρδιά του.
Συγχαρητήρια για το ιστορικό άρθρο για τον Βασίλη Μήτσου, να θυμούμαστε εμείς τον θαυμάσιο αυτόν ποδοσφαιριστή και άνθρωπο και να μαθαίνουν οι νεότεροι
ΑΓΑΠΗΤΕ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΝΙΤΣΑ.ΕΙΧΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥΣΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΛΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Ο ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΣ ΑΚΤΙΟ ΑΜΒΡΑΚΙΑ ΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟΙ , ΘΑ ΕΡΧΟΥΜΕ ΠΙΟ ΤΑΚΤΙΚΑ.. ΕΓΩ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΝΟΜΙΖΩ ΤΟ 1975 ΣΤΟ ΚΤΕΛ ΚΑΘ ΟΣΟΝ ΕΙΧΑΜΕ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΛΕΩΦΩΡΕΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΣΤΑ ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΩ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΟΛΑΙΤΑ ΤΟΝ ΧΡ ΚΟΥΓΙΟΥΡΟΥΚΗ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΑΜΕ ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΑΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ . ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΥΝΑΤΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΑΘ ΟΣΟΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΑΝΥΨΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΗ ΒΟΝΙΤΣΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΛΥΚΕΙΑΡΧΗΣ . ΑΝΗΚΕ ΣΤΗ ΕΚΣΥΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΟΠΩΣ ΠΧ Ο ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ.ΜΑΖΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑΜΕ ΠΑΡ ΟΛΟ ΠΟΥ ΕΓΩ ΑΝΗΚΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΑΝΕΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΝΙΚ ΣΚΙΑΔΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΓΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΟΝΙΤΣΑ, ΕΤΣΙ ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕ..ΠΗΡΑΜΕ ΜΕΡΟΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΑΡΤΑ TV ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ.ΣΕ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ.. ΕΠΑΙΖΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΕΝΑΕΡΙΟ.ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΟ 65-66 ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΧΑΙΚΗ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ 2-1 Η 2-0, ΚΑΙ ΗΤΑΝ TO KATI AΛΛΟ .ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ .ΛΙΓΟ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΑΝ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΕΙΜΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ.
ΤΟ ΑΓΡΙΩΝΙΟΤΙΚΟ ΧΩΜΑ ΧΩΜΑ ΣΚΕΠΑΖΕI ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ,ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΣΚΙΑΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΣΑΝ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ ΤΑ ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΟΣΙΑΣ ΤΟ ΣΤΑΛΑΓΜΑ