Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού.
Το προηγούμενο 9ο μέρος «Η ιστορία του Παναιτωλικού» αφορούσε τη δράση της ομάδας μας τη σεζόν 1958-59. Είδαμε επίσης τις εξαγγελίες της ΕΠΟ που έγιναν τη χρονιά αυτή για την αλλαγή της δομής του ποδοσφαίρου μας με την καθιέρωση Α’ και Β’ Εθνικής κατηγορίας από την επόμενη περίοδο 1959-60. Ακόμη, στην αρχή της σεζόν αυτής – 1958-59 – η ΕΠΟ χώρισε τον ευρύτατο Νότιο όμιλο σε δύο υποομίλους – Α και Β – των οποίων οι πρωταθλήτριες ομάδες, ξεκινώντας από αυτήν την περίοδο, θα συμμετείχαν στη μόνιμη Α’ Εθνική που είχε προγραμματιστεί από την ΕΠΟ να ξεκινήσει τη σεζόν 1959 – 60 με 16 ομάδες.
Ο Παναιτωλικός τοποθετήθηκε στον Α υποόμιλο με ομάδες Πατρών, Αιγίου, Ηλείας κλπ. Γνωρίζουμε βέβαια από το προηγούμενο κεφάλαιο ότι ο πρόεδρος του Παναιτωλικού Καραθανάσης στα μέσα αυτής της σεζόν αντικατέστησε τον προπονητή Χρ. Παπαϊωάννου, καθώς λόγω της κακής πορείας της ομάδας χάθηκε το όνειρο της ανόδου στην Α’ Εθνική της επόμενης περιόδου 1959-60 (στη βαθμολογία προηγούταν με διαφορά ο Παναιγιάλειος, ο οποίος και τελικά πήρε την πρώτη θέση. Στον Β υποόμιλο πρωταθλητής ο Παγκορινθιακός).
Τον προπονητή του Παναιτωλικού διαδέχθηκε ο Ιταλός παλαίμαχος διεθνής της Μίλαν Λουίτζι Ροσελίνι (Luigi Roselini) με σκοπό να γίνει ένας σχεδιασμός για την επόμενη περίοδο του περιφερειακού πρωταθλήματος 1959-60 ώστε να διεκδικήσει πρώτα η ομάδα την είσοδό της στη Β’ Εθνική και στη συνέχεια, την επόμενη χρονιά, στην μόνιμη πλέον Α’ Εθνική (οι εξαγγελίες για μόνιμη Β’ Εθνική έμειναν στο ράφι για… 3 χρόνια. Τα 3 αυτά χρόνια η Β’ Εθνική ονομάζονταν δοκιμαστική).
Η αλλαγή προπονητή, που στόχευε στην αλλαγή ψυχολογίας παικτών και φιλάθλων, αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη. Ο Παναιτωλικός, καλούνταν στο νέο περιφερειακό πρωτάθλημα της σεζόν 1959-60 να προσπεράσει πολλές και καλές ομάδες ώστε να πάρει την πρώτη θέση στον Α υποόμιλο που του εξασφάλιζε την συμμετοχή του στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, που στη συνέχεια ακολουθούσε.
Με το ξεκίνημα της σεζόν 1959-60 η αισιοδοξία της οικογένειας του Παναιτωλικού για την επίτευξη του στόχου ενισχύθηκε αφάνταστα λόγω της επιστροφής του Βασίλη Μήτσου από τον Ολυμπιακό και του Αριστείδη Μπαρχαμπά από τον ΠΑΟ. Ακόμη, απέκτησε με μεταγραφή από τον Ατρόμητο Περιστερίου τον ακραίο κυνηγό Γιάννη Καλογερά με καταγωγή από το Αγρίνιο. Με μεταγραφή για ένα χρόνο επίσης απέκτησε τον επιθετικό Γιώργο Καταπόδη από τον Παναμβρακικό Πρέβεζας (βοήθησε πολύ λίγο).
Σε αυτή την προκριματική φάση, ο Παναιτωλικός πετούσε από νίκη σε νίκη και με μεγάλη άνεση πανηγύρισε την είσοδό του στη Β’ Εθνική. Από τον Β υποόμιλο πρωταθλητής ανακηρύχθηκε η σπουδαία ομάδα του ολυμπιακού Πατρών. Για τυπικούς λόγους έπρεπε να βγει και ο πρωταθλητής ΕΠΣ Πατρών. Έγιναν λοιπόν διπλές συναντήσεις με νίκες των γηπεδούχων, στο Αγρίνιο 4-0 και στην Πάτρα 2-1. Το μπαράζ που έκρινε τον πρωταθλητή έγινε στο «γούρικο» γήπεδο του Αιγίου ενώπιων χιλιάδων θεατών. Ο αγώνας έληξε με νίκη του Παναιτωλικού 3-2 και για μια ακόμη φορά ανακηρύχθηκε πρωταθλητής της ΕΠΣ Πατρών (τα γκολ Μήτσου – Κουτσογιάννης – Μπάθας).
Πάμε λοιπόν στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής που ξεκίνησε για πρώτη φορά έστω και δοκιμαστικά στις 6 Μαρτίου 1960. Η ΕΠΟ χώρισε τις 24 πρωταθλήτριες των τοπικών ΕΠΣ σε 3 ομίλους με γεωγραφικά κριτήρια. Κάθε όμιλος είχε από 8 ομάδες και οι πρωταθλήτριες θα ανέβαιναν για την επόμενη σεζόν στην ήδη μόνιμη Α’ Εθνική και θα αντικαθιστούσαν τις 3 τελευταίες που θα υποβιβάζονταν. Ο Παναιτωλικός τοποθετήθηκε στον Νότιο όμιλο με Ολυμπιακό Πατρών, ΟΦΗ, Ελευσίνα, Εργοτέλη – ήταν οι ομάδες που ξεχώριζαν – και ακόμη Απόλλων Καλαμάτας, Πανναυπλιακό και Ατρόμητο Πειραιώς.
Και σε αυτό το πρωτάθλημα έγιναν όργια εις βάρος του Παναιτωλικού. Στις αρχές του δευτέρου γύρου, ο πρωτοπόρος Παναιτωλικός – ισόβαθμος με τον Πανελευσινιακό – αγωνίζονταν στο στάδιο «Καραϊσκάκης» με τον γηπεδούχο Ατρόμητο Πειραιώς, τον οποίο στο Αγρίνιο ο Παναιτωλικός είχε κερδίσει άνετα 3-0.
Με το ξεκίνημα του αγώνα ο Ατρόμητος αιφνιδίασε τον Παναιτωλικό και προηγήθηκε 1-0. Ο Παναιτωλικός ισορρόπησε το παιγνίδι, πίεζε συνέχεια και απειλούσε με ισοφάριση. Σε μία αντεπίθεση των γηπεδούχων στο 25’ του πρώτου ημιχρόνου ο Μπαρχαμπάς ανέτρεψε έναν επιθετικό των αντιπάλων, κάτοχο της μπάλας, εκτός περιοχής. Στην ίδια φάση κινήθηκε και ο τερματοφύλακάς μας Σπύρος Τζάνης χωρίς βέβαια να μαρκάρει και αυτός τον επιθετικό του Ατρομήτου, ο οποίος κυλιόταν στο χώμα σφαδάζοντας δήθεν από τους πόνους παίζοντας θέατρο.
Ήταν ένα φάουλ που όπως είχε δηλώσει χρόνια αργότερα ο Μπαρχαμπάς, με τα σημερινά δεδομένα ήταν για μια κίτρινη κάρτα. Αμέσως με την ανατροπή ο διαιτητής διατάσσει την αποβολή του… Τζάνη για σκόπιμο χτύπημα! (αλλαγές δεν υπήρχαν ακόμα). Ήταν μια πεντακάθαρη φάση, που εκτός από μια παρατήρηση του διαιτητή στον αμυντικό Αριστείδη Μπαρχαμπά δεν δικαιολογούσε καμμιά άλλη σοβαρότερη ποινή. Στις ήπιες διαμαρτυρίες των παικτών μας ο ανεκδιήγητος διαιτητής καταλογίζει και δεύτερη αποβολή του Χρήστου Τσακούμη για εξύβριση.
Στις εξέδρες, οι πολυπληθείς Αιτωλοακαρνάνες φίλαθλοί μας, κάτοικοι Αθηνών και Πειραιώς – καθώς ήταν Οδύσσεια τότε η αυθημερόν μετακίνηση φιλάθλων από το Αγρίνιο στον Πειραιά – έδιναν το δικό τους αγώνα με συνθήματα εναντίων του διαιτητή, όπως «Αίσχος, Αίσχος», «Πουλημένε» κλπ, ενώ εν χορώ παρότρυναν τους παίκτες «Φύγετε, φύγετε» (Από αναμνήσεις Νίκου Κουτσογιάννη). Τελικά οι συνοδοί της ομάδας σε συνεννόηση με τους παίκτες πήραν την απόφαση και αποχώρησαν.
Δεύτερος λοιπόν μηδενισμός του Παναιτωλικού. Όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, ο πρώτος ήταν με τον Παναθηναϊκό στο Αγρίνιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1954-55. Την επόμενη μέρα η εφημερίδα Αθλητική Ηχώ έγραψε, και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα: ΕΝΑ ΣΤΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΜΗΤΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΚΥΡΙΟ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ.
Εδώ κάνω μια στάση και σκέφτομαι ότι εάν η Αθλητική Ηχώ την επόμενη ημέρα από τον εκτός έδρας αγώνα του Παναιτωλικού με την Κηφισιά της 3/3/24 (σκορ 2-2) κυκλοφορούσε με τίτλο ίδιο με τον πιο πάνω, και αντί για το όνομα του Χατζηνικολάου είχε το όνομα ΓΚΟΡΤΣΙΛΑΣ – διαιτητής του εν λόγω αγώνα – θα ανταποκρίνονταν ακριβώς στην κριτική για τη διαιτησία στον αγώνα του Παναιτωλικού με την Κηφισιά (πέναλτι εφεύρεση και τρεις στοχευμένες κίτρινες κάρτες. Μια ζωή ο Παναιτωλικός «στημένος» στον τοίχο).
Στη συνέχεια του πρωταθλήματος, μετά τα γεγονότα του γηπέδου «Καραϊσκάκης» και τον μηδενισμό μας, κυριάρχησε μια απογοήτευση σε όλη την οικογένεια του Παναιτωλικού. Τελικά τερματίσαμε στην 5η θέση. Πρωταθλητής, όπως ήταν σχεδιασμένο από την μεγάλη «παράγκα» ο Ατρόμητος Πειραιώς που συμμετείχε την επόμενη χρονιά στην Α’ Εθνική.
Συνεχίζουμε όμως με τη σεζόν 1960-61, όπου έχουμε αλλαγή στο τιμόνι της διοίκησης, με πρόεδρο τον νεοεκλεγέντα Σπύρο Τσικνιά – μεγάλο ευεργέτη και δωρητή του παλαιού νοσοκομείου της πόλης μας – με συνεργάτες τους Βασίλη Καραθανάση – Σπανόπουλο – Ξηροτσόπανο – Κιτσοπάνο – Παπακωνσταντίνου – Ζαπατίνα – Σταμάτη και Ασημακόπουλο. Προπονητής παρέμεινε ο Ιταλός Λουίτζι Ροσελίνι.
Η ομάδα μας ενισχύθηκε με τους Αθηναίους τερματοφύλακα Δημήτρη Κωστόπουλο και Σταύρο Τσεμπερλή επιθετικό καθώς και με τον αμυντικό Γιώργο Παναγιωτίδη – με υποσχετική – από τη Δόξα Δράμας, τον μεσοαμυντικό του Ατρομήτου Ιωαννίνων Ανδρέα Καραμανωλάκη και τον τερματοφύλακα της Δόξας Καινουρίου Θανάση Δάρλα. Στόχος της ομάδας, όπως και την προηγούμενη σεζόν ήταν η είσοδος, μέσω των περιφερειακών προκριματικών αγώνων του Α υποομίλου, στην Β’ Εθνική.
Οι προκριματικοί αυτοί αγώνες του Α και Β υποομίλου του Νοτίου ομίλου για τη σεζόν 1960-61 ξεκίνησαν στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1960. Ο Παναιτωλικός στον πρώτο και η Παναχαϊκή στον δεύτερο υποόμιλο πήραν άνετα την πρώτη θέση και εξασφάλισαν την απ’ ευθείας συμμετοχή τους στη Β εθνική, σύμφωνα με τον κανονισμό της ΕΠΟ. Ο Χρίστος Μπάθας και ο Νίκος Κουτσογιάννης αναδείχθηκαν πρώτοι σκόρερ. Όμως νέα όργια ανέμεναν τον Παναιτωλικό, εμπνευσμένα από την ΕΠΣ Πατρών.
Η ΕΠΣ Πατρών δεν δήλωσε ως όφειλε στην ΕΠΟ τις δύο πρωταθλήτριες για τη συμμετοχή τους στο πρωτάθλημα της Β Εθνικής το οποίο θα ξεκινούσε σε ένα μήνα, σύμφωνα με την προκήρυξη, αλλά εντελώς αυθαίρετα και καταστρατηγώντας τους κανονισμούς δημιούργησε ένα όμιλο τεσσάρων ομάδων με τις δύο παραπάνω πρωταθλήτριες και τις δύο δευτεραθλήτριες του Α και Β υποομίλου – Α.Ε. Αιγίου και Θύελλα Πατρών. Το εισιτήριο για τη Β Εθνική θα έπαιρναν οι δύο πρώτες ομάδες.
Ένα όργιο διαιτησίας επικράτησε στους αγώνες αυτούς και τελικά, όπως το είχε σχεδιάσει ο Πατρινός Πρόεδρος της ΕΠΣ Κωνσταντίνος Σκλάβος οι δύο ομάδες που προκρίθηκαν και ανέβηκαν στην Β Εθνική ήταν η Παναχαϊκή και η Θύελλα Πατρών. Το μίνι αυτό πρωτάθλημα έχει μείνει στη μνήμη των παλαιών φιλάθλων μας αλλά και των Αιγιωτών φιλάθλων ως… το πρωτάθλημα του Κωνσταντίνου Σκλάβου!
Έπειτα από αυτή την απίστευτη απόφαση της ΕΠΣ, πικραμένος και απογοητευμένος ο Λουίτζι έλυσε φιλικά τη συνεργασία του με τον Παναιτωλικό και έφυγε για την πατρίδα του όπου ανέλαβε ομάδα της Serie A. Οι δηλώσεις του λίγες αλλά αιχμηρές: «Οι αρχές του ποδοσφαίρου σας δεν σέβονται κατά πρώτο λόγο τον αγώνα και τον ιδρώτα των ποδοσφαιριστών σας και κατά δεύτερον αυτόν τον κόσμο που τους ακολουθεί!».
Τον Λουίτζι διαδέχθηκε ο Βασίλης Κοσκινάς, μεγάλη ποδοσφαιρική μορφή του Παναιτωλικού. Μέχρι το τέλος της σεζόν ο Παναιτωλικός πήρε μέρος σε ένα τουρνουά με την ονομασία «κύπελο παρηγοριάς» το οποίο άρχισε τον Μάιο του 1961. Συμμετείχαν ομάδες από τον Α και Β υποόμιλο του Νοτίου ομίλου που δεν θα αγωνίζονταν στη Β Εθνική. Οι πιο ισχυρές ήταν ο Παναργειακός, η Προποντίδα Χαλκίδας, η ΑΕ Αιγίου, ο Σπαρτιατικός κλπ. Ο Παναιτωλικός πήρε άνετα την πρώτη θέση χωρίς καμία ήττα.
Το τουρνουά αυτό έχει μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τέσσερις συνομήλικους, φίλους, συμμαθητές και συμπαίκτες, γιατί αποτέλεσε την αφετηρία της πολύχρονης ποδοσφαιρικής τους καριέρας με την ομάδα της καρδιάς τους: τον Παναιτωλικό. Η θύμηση αυτή του τουρνουά τη μακρινή σεζόν 1960-61 ανέκαθεν πλημμυρίζει τους φίλους – συμπαίκτες με υπερηφάνεια και συγκίνηση, αφού τότε πραγματοποίησαν το παιδικό τους όνειρο να φορέσουν επίσημα την κίτρινη φανέλα, αυτή που στους αγώνες του Παναιτωλικού, όρθιοι πίσω από τα συρματοπλέγματα που παρακολουθούσαν τους αγώνες, άφηναν ελεύθερη τη φαντασία τους και τη φορούσαν αντικαθιστώντας στον αγώνα το ίνδαλμά τους με τον εαυτό τους, και το βράδυ ξανά την πρόβαραν στα όνειρά τους. Δυστυχώς ο ένας από τους τέσσερις λείπει από κοντά μας από τις 31/3/19. Τη στιγμή που γράφεται το παρών κείμενο – 2024 – έχει πενταετή «απουσία». Πρόκειται για τον Δημήτρη – Τάκη – Παπαποστόλου, που γεννήθηκε το 1943.
Ο Τάκης ήταν ένας εξαίρετος επιθετικός αλλά και ένας μεγάλος αθλητής στίβου. Ήταν από τους καλύτερους άλτες του άλματος επί κοντώ στην Δυτική Ελλάδα. Τους καλοκαιρινούς μήνες, και οι τέσσερις φίλοι, στην παρέα μας και ο Νίκος Κουτσογιάννης, παίρναμε μέρος σε αγώνες στίβου με τα χρώματα του μεγάλου αθλητικού και πολιτιστικού συλλόγου της πόλης μας της Γ.Ε.Α (Γυμναστική Εταιρία Αγρινίου).
Στο τέλος της σεζόν 1965-66 ο Τάκης άφησε το Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό για σπουδές στη γυμναστική ακαδημία, ολοκληρώνοντας ταυτόχρονα και στο Εθνικό Ωδείο σπουδές Ευρωπαϊκής και Βυζαντινής μουσικής. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι έγραψε τον υπέροχο ύμνο του Παναιτωλικού, τον οποίο αποδίδουν αρμονικά ο ίδιος με ένα σύνολο καταξιωμένων μουσικών. Σε αυτό λοιπόν το τουρνουά ο 17χρονος Τάκης Παπαποστόλου είχε 4 συμμετοχές.
Ο Δεύτερος της παρέας είναι ο Δημήτρης Μπάθας (Γεννηθείς 1944) με το ψευδώνυμο Γκαούρ, τον κολλητό του Ταρζάν, των δύο φίλων και κυρίαρχων της ζούγκλας, των οποίων διαβάζαμε τις ιστορίες τους κατά την εφηβεία μας στα περιοδικά της εποχής. Σκληροτράχηλος και απροσπέλαστος στόπερ ο Μήτσος – έτσι τον φωνάζουμε ακόμη οι φίλοι – ταίριαζε πολύ το παίξιμό του με το δυναμισμό του μυθικού Γκαούρ, εξ’ ου και το ψευδώνυμο. Ο Μήτσος είχε αποκτήσει και ένα σύνθημα από τους φιλάθλους: Το Μπάθας…Στοπ! Σύνθημα που έρχονταν στα χείλη των φιλάθλων κάθε φορά που ο Μήτσος αναχαίτιζε μια επίθεση. Ο Μήτσος σε αυτό το τουρνουά είχε 2 συμμετοχές. (Η βιογραφία του που αργότερα θα ακολουθήσει είναι πολύ ενδιαφέρουσα).
Ο τρίτος της παρέας – 16ετής και αυτός – μάλλον τον είχε μεγαλύτερη ανάγκη η ομάδα γιατί σε αυτό το τουρνουά τον εμπιστεύτηκε για 4 αγώνες στην πιο δύσκολη και υπεύθυνη θέση της ομάδας. Αυτό που σίγουρα μέτρησε ήταν το ταλέντο του. Είναι βέβαια ο Θεόφιλος – Λαλάκης – Ντόκας που έχει μείνει στην ιστορία του Παναιτωλικού ως ο «ιπτάμενος τερματοφύλακας».
Τελευταίος της παρέας ο γραφών, 16ετής και αυτός, με μία συμμετοχή με τον Παναργειακό εντός. Μνήμες γεμάτες νοσταλγία.
Βασίλης Σταρακάς, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού
Στο επόμενο: Σεζόν 1961-62 άνοδος στη Β Εθνική!
Φοβερά επεισόδια και 3ος μηδενισμός!
Διαβάστε το 1ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 2ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 3ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 4ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 5ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 6ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 7ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 8ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 9ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 11ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 12ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 13ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 14ο μέρος ΕΔΩ.
Διαβάστε το 15ο μέρος ΕΔΩ.
